“အင္းဝ“

ဖုန္လံုးနီေလးေတြ ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ လွည္းလမ္းကေလး နီေစြးေစြး မုခ္ဦးႀကီးထဲ၀င္ေနပံုကိုက ပန္းခ်ီဆန္လြန္းလွတယ္။ ဗဟိုရ္စည္ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီေတြ ခန္းေျခာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းဆဲ ေလာကဓံ အနိမ့္အျမင့္မွာ ဘ၀ေပးသင္ခန္းစာေတြ ဖတ္မွတ္ရင္း မရပ္ႏုိင္ရပ္ႏုိင္နဲ႔ ယိမ္းယိုင္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ငံု႔ၿပီးၾကည့္ကာ အသံမဲ့ေနရွာေပါ့။ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ တဖတ္ဖတ္ကြာက်ေနတဲ့ အဂၤေတမ်ား သစ္သားေဆြးအုတ္ပဲ့အုတ္က်ဳိးမ်ား ၿမိဳ႕႐ိုးႀကီးရဲ႕ေက်ာျပင္မွာ ျမက္ပင္၊ ကိုင္းပင္၊ ဆူးပင္ေတြရဲ႕မာန သခၤါရ အေငြ႕အသက္ေတြ ျမင္ေနရျပန္ေတာ့ လြမ္းေမာစြာပဲ တရားက်မိတယ္။ စိတ္က ခံစားေနရတဲ့ အတိတ္ကို ပုတ္ႏိႈး က်ဳံးၿမိဳ႕႐ိုးျပအိုးပစၥင္ ျမတ္ႏုိး႐ႈိက္မက္စြာ နာက်င္ ရာဇ၀င္အပိုင္းအစေတြ ရင္နဲ႔ဖြင့္လွစ္ မင္းဧကရာဇ္ အဆူဆူတို႔ရဲ႕ စည္းစိမ္ ေရႊအိမ္ေရႊနန္းၾကငွန္းျပာသာဒ္ ၀န္ႀကီးမွဴးမတ္တို႔အထပ္ထပ္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့ က်႐ႈံးခဲ့ ေတာက္ပခဲ့ ေမွးမွိန္ခဲ့ ေမာက္မာခဲ့ နိမ့္က်ခဲ့ အလွည့္အေျပာင္းေတြ စိပ္ခဲ့ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အႏုပညာ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ဇြဲခတ္တဲ့ ႏွလံုးသားမ်ားနဲ႔ ေနလို၊ လလို ေတာက္ႂကြားခဲ့တယ္။ (ခုေတာ့)..... ဘယ္မွာလဲ ထီးဟန္၊ နန္းဟန္ေတြ ဘယ္မွာလဲ စည္သံ၊ ေမာင္းသံေတြ ဘယ္မွာလဲ ဆင္သံ၊ ျမင္းသံေတြ ဘယ္မွာလဲ အားလံုးက စြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ ၿမိဳ႕ေကာႀကီး မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ အစင္းစင္း အသက္၀ိညာဥ္ကင္းလွခ်ည့္။ အာ႐ံုရဲ႕ အဆစ္အျမစ္တိုင္းတုန္ခါ ရာဇ၀င္ရဲ႕ ထြက္သက္မွာ နစ္ေမ်ာ ငွက္ေပ်ာေတာ၊ ၀ါးေတာ ေျပာင္းေတာ၊ ဆီးေတာေတြေအာင့္ကာ နမ္းေနရ အိုကံေတြက ဆိုးလွတယ္။ ရွင္သန္ျခင္းေတြကို အျမစ္ကေန အျဖတ္ခံထားရလို႔ မလႈပ္ စိမ္းပုပ္ပုပ္ ညစ္ေထးေထးက်ဳံးေရျပင္မွာ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးေလး ပြင့္ၾကရွာ ထပ္တစ္ရာ ၾကာျဖဴ၊ ၾကာနီ၊ ၾကာညိဳ အရွင္သခင္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနတုန္းပဲလား။ ၿမိဳ႕႐ိုးႀကီးရဲ႕ ေအာက္နား ျမစ္သားနဲ႔ ဒု႒၀တီ ဧရာ၀တီတို႔ရဲ႕ ေပါင္းစည္းဆံုမွတ္ ခံတပ္နဲ႔ ဆင္က်ဳံး သမိုင္းကို ျခယ္မႈန္းခဲ့တယ္။ တည္ၿငိမ္ျခင္း ရင့္က်က္ျခင္းေတြနဲ႔ အတိတ္ကံရဲ႕ ၀ဋ္ေႂကြး အသက္ေပးၿပီး ဆပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္းမႈ နန္းမေတာ္မယ္ႏုရဲ႕ အုတ္ေက်ာင္း ဘယ္ကၾကည့္ၾကည့္ မေစာင္းဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပါပဲ သစ္ငုတ္ျမင့္တံု ျမက္ျမင့္တံု မွန္ကင္းတစ္လွည့္ ထင္းတစ္လွည့္ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ထိ တရားျပေနတယ္။ သူဟာ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းတဲ့ ပေဒသရာဇ္ရဲ႕ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္သလို သံေ၀ဂအႏွစ္ေတြကို ညႇစ္ထုတ္ ျမင့္ျမတ္စင္ၾကယ္ေသာ တရားတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။   ေမာင္သန္းစိုး၊ေခ်ာက္၊    teen megazine