အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္၏ ခုတင္ကေလး သည္ က်ဥ္းေျမာင္း ေသးငယ္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေဘး ခ်င္းယွဥ္လ်က္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ အိပ္ကာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ ေယာက္ ငဲ့ၾကည့္ စကားေျပာႏိုင္ရံုေတာ့ က်ယ္၀န္းပါသည္။ ေခါင္းအံုးေပၚ လက္ေထာက္လ်က္ လက္ဖ၀ါးေပၚ ေမးတင္ကာ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပံဳးေနေသာ ထုိမ်က္၀န္းမ်ားသည္ ေက်ာင္းမွာတုန္းကလို ပင္ ႏူးည့ံေန၏။
ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရမည့္အရြယ္မ်ား မဟုတ္ေတာ့ ေသာ္လည္း တိတ္ဆိတ္လွပေသာ ညက ကြၽန္မ တို႔ ကိုသိမ္ေမြ႕စြာ ျပဳစားလိုက္ေသာအခါ ကြၽန္မတို႔ေမ့ေလ်ာ့ထားေသာ နာမည္တစ္ခုကို ေရရြတ္မိၾကေတာ့သည္။
ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ယခုလိုညမ်ဳိးမွာ လ၀န္းကို ျမင္ရခ်င္သည္။ လရိပ္ရႊန္းျမေသာ တိမ္မွ်င္မ်ားကို တေရြ႕ ေရြ႕ သယ္ေဆာင္သြားသည့္ ေလအလ်ဥ္ ေနာက္သို႔ စိတ္သာမကဘဲ လူကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါ လြင့္ေျမာ လို သည္။ ညေမႊးပန္းရနံ႔မ်ား သင္းထံု ေနမည္ဆိုလွ်င္ ညသည္ ၿပီးျပည့္စံုေသာ ဂီတသံစဥ္တစ္ခုပမာ သာယာ ေနေတာ့သည္။ ထိုညမ်ဳိးမွာ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခ်ဳိၿပံဳး၏ “တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ေငြလမင္း” သီခ်င္းကို တိုးတိုးဖြဖြ ညည္းခဲ့ၾကဖူးေလသည္။
ယခုေတာ့ ကြၽန္မတို႔သည္ ဂီတႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းကြာခဲ့ၿပီ။ သီခ်င္းညည္းႏိုင္ဖို႔ သံစဥ္ကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့လု နီးပါး ျဖစ္ေနၿပီ။ ေန႔စဥ္ ရင္ဆိုင္ ေတြ႕ၾကံဳေနရေသာ ေ၀ဒနာသည္မ်ား၊ ေရာဂါမ်ား၊ အနိ႒ာရံု အျဖစ္မ်ား အ ၾကား ေဆးရံုႏွင့္ ေဆးခန္းတို႔ကို စက္ရုပ္ပမာ ကူးေျပာင္း လႈပ္ရွားေနခဲ့ရေသာ ကြၽန္မသည္ အလုပ္မွတစ္ပါး အျခားအရာ မ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့လုနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီ။
သို႔ေသာ္ ယခုလို အမွတ္မထင္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၿပီ ဆိုေတာ့ မနက္က ၾကံဳခဲ့ရေသာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ဖြယ္ရာ စာေမးပဲြ အေတြ႕အၾကံဳကို ျပန္လည္ရယ္ေမာရင္းကပင္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ဆက္စပ္မိဖို႔ ေမးျမန္း၍ အားမရႏိုင္ေအာင္ ရွိေလသည္။
“သမီးက အခု ေျခာက္ႏွစ္ေလ၊ မေအ့မိတ္ကပ္ဘူးေတြ ေမႊေႏွာက္ၿပီး ေကာင္းေကာင္း အပ်ဳိလုပ္ အလွျပင္ တတ္ေနၿပီ အိရဲ႕၊ သမီး ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ ေမးတိုင္း ရုပ္ရွင္မင္းသမီးလို႔ ေျဖေျဖေနလို႔ မနည္း ေငါက္ ထားရတယ္”
ရယ္ေမာလိုက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ အသံတြင္ သမီးအေပၚ အျပစ္တင္လိုသည့္ အရိပ္အေငြ႕ လံုး၀ မပါ၀င္ဘဲ ဂုဏ္ယူေသာ ဟန္ပန္ကိုပင္ ကြၽန္မ ခံစားမိသည္။ သူမ၏ သမီးသည္ သူမလိုပင္ သြယ္လ်စြာလွပႏူးည့ံေပလိမ့္ မည္။
“ေခ်ာမွာေပါ့ေနာ္ မိေအာင္”
“ အိုး ... ေခ်ာမွ ေခ်ာ၊ မ်က္လံုးကေလးေတြက ၾကည္စင္ေနတာပဲ အိရယ္ ”
ကြၽန္မသည္ ေအာင္ ငယ္စဥ္က ႏူးည့ံၾကည္လင္ေသာ မ်က္၀န္းလွလွ ကေလးမ်ားကို သတိရသြားသည္။ ဟိုတုန္းက နဖူးေျပာင္ၿပီး ဆံပင္အလယ္ခဲြ ဖားလ်ားခ်ထားသည့္ ပံုစံမ်ဳိး ေခတ္စား၏။ ခါးအထိရွည္ေသာ ေျဖာင့္စင္းပါးလ်ားသည့္ ဆံပင္ အိအိကေလးမ်ားသည္ ေအာင့္မ်က္ႏွာ သြယ္သြယ္ကေလးႏွင့္ အလြန္ လိုက္ ဖက္ခဲ့ပါသည္။
“နင္ကလဲ ... ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ေလး ဘာေလးေတာင္ ယူမလာဘူး ဟယ္”
ေအာင့္သမီးကို ျမင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ကြၽန္မ အျပစ္တင္ေတာ့ ေအာင္က ပခံုးတြန္႔ကာ ရယ္ေမာ၏။
“ဟဲ့ ... နင္လာေျဖမယ္မွန္းမွ မသိတာ အိရဲ႕၊ ငါကျဖင့္ နင္ အမ္အက္စ္စီ ေအာင္ၿပီးၿပီေတာင္ ထင္ေနတာ”
“အမယ္ေလး ... အဲဒီ ပါးစပ္ကေလး ေရႊခ်ထားဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။”
ကြၽန္မ ကေတာ့ သြားေလရာရာမွာ သားဓာတ္ပံုကို ယူလာဖို႔ မေမ့သူ ျဖစ္သည္။ စားပြဲေပၚမွာ ေထာင္ထား ေသာသား ၏ ဓာတ္ပံုကို ေအာင္က လွမ္းၾကည့္ေန၏။
“နင့္သားက နင္နဲ႔ မတူသလိုပဲေနာ္ အိ”
ကြၽန္မ လွစ္ခနဲ ျပံဳးလိုက္မိေလသည္။
တစ္ႏွစ္သားအရြယ္ သားကေလးသည္ သူ႔ဖေအ ကိုယ္ပြားကေလးဟု လူတိုင္းက မွတ္ခ်က္ခ်ၾက၏။
“ သူ႔အေဖနဲ႔ တူတာ ေအာင္ ရဲ႕” ေအာင္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ သားဓာတ္ပံုကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ ျပံဳး၏။ သား အေဖ၏ ေက်ာင္းသားဘ၀ ရုပ္ရည္ကို ေအာင္က ျပန္လည္မွန္းဆေနပံု ရပါသည္။ ေက်ာင္းၿပီးမွ ကြၽန္မတို႔ ေတြဆံုလက္ထပ္ၾကျခင္းျဖစ္၍ သားအေဖကို ေအာင္ မ်က္မွန္းတမ္းမိမွာ မဟုတ္။ ကြၽန္မတို႔ထက္ တစ္တန္း ႀကီးၿပီး တစ္ႏွစ္ေစာ၍ ဘြဲ႕ရခဲ့ေသာ သားအေဖကလည္း ေအာင့္ကို မသိသလို ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနခဲ့၏။
“အိ ... နင့္သား မ်က္လံုးေတြက ဟိုတစ္ေယာက္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြလိုပဲေနာ္၊ အရမ္း ေတာက္ပတာပဲ”
ဟိုတစ္ေယာက္ ... ။
ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ ဟိုတစ္ေယာက္ဟူေသာ စကားလံုးသည္ အလြန္ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္ေသာ ခ်စ ္စဖြယ္ နာမ္စားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာၿပီးေနာက္မွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္လည္ ၾကား လိုက္ရေသာအခါ ကြၽန္မ အနည္းငယ္ ေတြေ၀သြား၏။ ေအာင္က ကြၽန္မ ပခံုးကို ဖ်တ္ခနဲ ရိုက္ကာ ရယ္ ေမာ သည္။
“ ၾကည့္စမ္း မိန္းမ၊ အခုေတာ့ နင္ ေမ့ၿပီေပါ့ေလ ”
ကြၽန္မ ေအာင့္စကားကို ျငင္းပယ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေခါင္းခါယမ္းမိေသာ္လည္း မၾကာခဏ သတိရမိေၾကာင္းေတာ့ ၀န္မခံလိုပါ။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြား၏။ ေအာင့္ မ်က္လံုးမ်ားကို ကြၽန္ မ အကဲခတ္ၾကည့္မိသည္။ ၿပံဳးေနေသာ ေအာင့္မ်က္လံုးမ်ား အနည္းငယ္ စိုက္ေငးသြားသည္ကို ကြၽန္မ ရိပ္မိ သည္။
“သူ အမ္အက္စ္စီ မေျဖေတာ့ဘူးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္ အိ” ေအာင့္အသံက လႈပ္ခါမႈ ပါသည္ ဆိုရံုကေလး။
“ သူ ပို႔စတင္ေတာင္ မ၀င္ျဖစ္ေသးဘူးလို႔ သတင္းၾကားတာ ေအာင္ရဲ႔ ”
ေအာင္က ကြၽန္မကို မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္သည္။ သူမ မသိလိုက္ေသာ ဟိုတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ကြၽန္မသိေနတာ အ့ံၾသဟန္ ရွိပါသည္။
“နင္ နဲ႔ ေတြ႕ေသးလားဟင္”
ေအာင့္အေမးကို ကြၽန္မ ေခါင္းခါယမ္း ျပရင္း ျပံဳးမိသည္။
“ ဟင့္အင္း ... နင္ေရာ ”
“မေတြ႕ပါဘူးဟယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေတြ႕ပါ့မလဲ၊ တစ္ၿမိဳ႕စီ တစ္ဘ၀စီ”
ကြၽန္မ ေအာင့္လက္ကို ဆုပ္ညွစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ေစ့ေစ့ၾကည့္မိၾကေလသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္တုန္းက အိအိကို ႏွင့္ ခ်ဳိႏွင္းေအာင္သည္ ႏွစ္စဥ္ ခံုနံပါတ္ခ်င္း ကပ္လ်က္က်ၿပီး အ ေဆာင္ တြင္ ႏွစ္စဥ္ တစ္ခန္းတည္း တြဲေနခဲ့ၾကကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာေသာ သူ ငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ကြၽန္မက အသားျဖဴကာ အရပ္ပုၿပီး ေအာင္က အသားညိဳကာ ရွည္သြယ္၏။
ကြၽန္မက ဆံပင္တိုတို ေယာက်ာ္းေလးဆံပင္ပံုစံ ျဖစ္ၿပီး ေအာင္က ခါးေအာက္ေရာက္ေသာ ေျဖာင့္စင္း နက္ေမွာင္သည့္ ဆံပင္မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္၏။ ကြၽန္မ၏ မ်က္လံုးမ်ားက မည္းနက္၀ိုင္းစက္ၿပီး ေအာင့္မ်က္လံုးမ်ား က ညိဳလဲ့နူးညံ့သည္။ ကြၽန္မက ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ဆန္ျပားကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၿပီး ေအာင္က မႏၲေလးမုန္႔တီကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။ ထိုစဥ္က ရုပ္ရွင္မင္းသား ရိုင္ယန္အိုနီးလ္ကို သေဘာက်ၿပီး ေအာင္က ေရာဘတ္ရက္ ဖို႔ဒ္ ကို သေဘာက်သည္။ ကြၽန္မက ညအိပ္လွ်င္ ဖန္ေခ်ာင္းဖြင့္လ်က္ စာဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သည့္ အက်င့္ရွိၿပီး ေအာင္က မီးလင္းလွ်င္ လံုး၀ မအိပ္တတ္ေသာ အက်င့္ရွိသည္။
ကြၽန္မက စိတ္လိုလက္ရရွိလြန္းမွ မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါးပါးပါး လူးတတ္ၿပီး အျမဲလုိလို မ်က္ႏွာေျပာင္ႏွင့္ အလွျပင္ဖို႔ ပ်င္းရိတတ္ေသာ္လည္း ေအာင္က ေန႔စဥ္ နာရီ၀က္နီးပါး ၾကာေအာင္ ဆံပင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ အလွျပဳျပင္ခ်ိန္ ယူေလ့ရွိသည္။
အစစအရာရာ အသြင္မတူ ကြဲျပားေသာ ကြၽန္မႏွင့္ ေအာင္သည္ အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းစြာပင္ အခ်က္ႏွစ္ ခ်က္တြင္ ေတာ့ လာ၍ တူေန၏။ ပထမ တူညီမႈမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လက္ပတ္နာရီ ပတ္သည့္အက်င့္ မရွိၾကျခင္း ျဖစ္ သည္။ ပထမတူညီမႈက ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထူးျခားသည့္ ျပႆနာ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဒုတိယ တူညီမႈကေတာ့ ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့၏။ ကြၽန္မတို႔ အတန္းမွ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ ေယာက္ကို ၿပိဳင္တူ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပထမႏွစ္ အမ္ဘီတြင္ အတန္းထဲ၌ ကင္းႏွင့္ကြင္း ေရြးေသာအခ်ိန္မွ စတင္ခဲ့သည္။ တစ္တန္းလံုးက မဲအမ်ား ဆံုး ေပးထားေသာ ဖတ္စ္အမ္ဘီကင္းကို ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာမတူခဲ့ပါ။ အေဆာင္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မ တိတ္တိတ္ေရြး ထားေသာ ကင္း ရွိသည္ဟု ေအာင့္ကို ေျပာမိသည္။ ေအာင္ကလည္း သူမ တိတ္ တိတ္ ေရြး ထားသူ ရွိသည္တဲ့။
ရယ္စရာေကာင္းေနသည္က ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကိုယ္ေရြးမိသည့္ လူ ၏ နာမည္ကို ကိုယ္မသိၾကေပ။ ေနာက္တစ္ေန႔ အတန္းတက္ေတာ့မွ မိမိေရြးခ်ယ္သူကို တိတ္တခိုး ညႊန္ျပ ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးက တစ္ေယာက္တည္းကို ေရြးခဲ့မိေၾကာင္း တအ့ံတၾသ သိရသည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး၏ ရင္ထဲသို႔ သူက စတင္ ၀င္ေရာက္ လာခဲ့ပါသည္။ သူသည္ စာ ေတာ္သည့္ ေက်ာင္းသားစာရင္းတြင္လည္း မပါ၊ စာည့ံသည့္ ေက်ာင္းသားစာရင္းတြင္လည္းမပါ၊ သာမန္ အ လယ္အလတ္တန္းစား ျဖစ္၏။ အသားလတ္လတ္၊ အရပ္မနိမ့္မျမင့္၊ ကိုယ္ခႏၶာ က်စ္လစ္သည္။ သြယ္လ် ေသာ္လည္း အသားျပည့္ျပည့္ မ်က္ႏွာျပင္သည္ ေခ်ာေမြ႕ေန၏။ သူ႔ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အင္အားအေကာင္း ဆံုးမွာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္၏။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားသည္ ကြၽန္မအား ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ႔ကို သတိရေအာင္ ၫႇိဳ႕ယူ ထားခဲ့ေလသည္။
အခ်စ္ဆိုတာကို မေတြ႕ၾကံဳဖူးေသာ ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ေတြမို႔ ကြၽန္မႏွင့္ ေအာင္သည္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ထိုေကာင္ကေလးႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ၾကရရင္ ေကာင္းမလဲဟု ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္က်ိတ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾက၏။ သတၲိမေကာင္းလွေသးေသာ ပထမႏွစ္ အမ္ဘီမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႔သည္ သူ႔လက္ေတြ႕ခန္း ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ရံုေလာက္သာ ျဖစ္၏။
ဒုတိယႏွစ္အမ္ဘီ ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ အနည္းငယ္ ရဲ၀့ံၿပီ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ လမ္း ေလွ်ာက္ သြားခိုက္ ကြၽန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ သူ႔ေနာက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လိုက္သြားၾက၏။ သူ႔ ေရွ႕အထိ ေက်ာ ္သြားၿပီးမွ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ထားသည့္ အတိုင္း သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ကာ “ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲ ” ဟု ၿပိဳင္တူေမးလိုက္ၾကသည္။ သူ တုံ႔ခနဲ ရပ္သြားကာ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ခပ္ရွန္းရွန္းၾကည့္ၿပံဳးၿပီးမွ သူ႔ လက္ကို ေျမွာက္ၾကည့္၏။
ထို႔ေနာက္ ခပ္ဖြဖြ တစ္ခ်က္ရယ္ကာ “ကြၽန္ေတာ့္လဲ နာရီ မပါဘူး ခင္ဗ် ” ဟု သိမ့္ေမြ႕စြာ အေျဖေပးေလ သည္။ တစ္တန္းတည္းသားေတြမွန္း မ်က္မွန္းတန္းမိပါလ်က္ ကြၽန္မတို႔ႏွင့္ သူ ခ်က္ခ်င္း ခင္မင္မသြားခဲ့ေပ။
သူသည္ သူငယ္ခ်င္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထား၍ ေပါင္းသင္းသူမဟုတ္။ သူ႔ေဘးတြင္ အတန္းသား တစ္ ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လဲေျပာင္းပါလာေလ့ ရွိသည္။ သူ႔ေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါလာလွ်င္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ သူ႔ကို လံုး၀မၾကည့္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္းလာမွ သူ သတိထားမိေလာက္ေအာင္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ ေယာက္က မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုပစ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။
ထိုအခါ သူက ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ျပံဳးျပေတာ့မလိုလို၊ စကားေျပာေတာ့မလိုလို ဇေ၀ဇ၀ါ မ်က္လံုးမ်ား ခပ္စိုက္စိုက္ၾကည့္ကာ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီး ၿပံဳးသြားတတ္၏။ ထိုအခါမ်ဳိးတြ္ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔ မ်က ္လံုးမ်ား၏ ဆြဲငင္မႈကို ျပန္လည္ေတြးေတာ ခံစားရင္း အေဆာင္သို႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ျပန္ရေလ့ ရွိပါ သည္။
တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ေယာက်ာ္းတို႔၏ ကိုယ္နံ႔အေၾကာင္း ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုၾကရင္း သ ကိုယ္ နံ႔ကို စပ္စုလိုစိတ္ ေပါက္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ခက္ေနသည္မွာ ကြၽန္မတို႔ႏွင့္ သူက အျမဲတမ္း အဖဲြ႕ခြဲ မတူ ူေသာေၾကာင့္ လက္ခ်ာခ်ိန္မွ တစ္ပါး အျခား လက္ေတြ႕အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ် တစ္ခန္းတည္း မရွိ ၾကေပ။ နီးနီးကပ္ကပ္လည္း မရပ္ခဲ့ၾကဖူးေပ။ သည္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္နံ႔ စုးရွသလား၊ ေဖ်ာ့မွိန္သလား၊ ရနံ႔သင္း သလား ကြၽန္မတို႔ မသိႏိုင္ေပ။ သူႏွင့္ နီးကပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမွာ လက္ခ်ာခ်ိန္သာ ျဖစ္၏။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ထုိင္ေနက် ေရွ႕ဆံုးေအာက္ဘက္ခံုမ်ားတြင္ မထိုင္ေတာ့ဘူးဟု ဆံုးျဖတ္ကာခန္းမ ထဲသို႔ ေရွ႕ေပါက္မွ မ၀င္ဘဲ ေနာက္ေပါက္မွ တက္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာင္ႏွင့္ ကြၽန္မသည္ သူထိုင္ေနက် ေဘးအ တန္းက ခံုမ်ားရွိရာ မ်က္စိေ၀့ၾကည့္လ်က္ အေပၚစီးမွ ျမင္ေနရေသာ ေနာက္ေက်ာမ်ား၊ ေနာက္ေစ့ မ်ား ကို ခြဲျခမ္းရွာေဖြရင္း တစ္ထစ္ခ်င္း ဆင္းလာခဲ့ၾက၏။
မ်က္စိလ်င္ေသာ ေအာင္က အလ်င္ျမင္၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သူထိုင္ေနေသာ ခံု၏ ေနာက္ဘက္ခံုတန္းမွာ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္မွ် ၀င္ထိုင္မေနခဲ့ေပ။ ကြၽန္မတို႔သည္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ပင္ သူႏွင့္ ကပ္ ္လ်က္ခံုမွာ သူ႔ေနာက္တည့္တည့္၌ ၀င္ထုိင္လိုက္ၾက၏။ ပထမေတာ့ စာသင္သည္ကိုသာ အာရံုစူးစိုက္ တတ္ ္ေသာ သူက မရိပ္မိေပ။ ေနာက္ေတာ့ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ ေျပာေသာ မိန္းကေလးသံမ်ား ၾကားရလို႔လား မသိ၊ သူျဗဳန္းခနဲ လွည့္ၾကည့္သည္။
ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္ကို ေရွ႕ကိုင္းၿပီး သူ႔ေကာ္လာ လည္ကုပ္နားတြင္ ႏွာေခါင္းပြစိပြစိျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ ္ေနသည္ကို သူ ျမင္သြား၏။ ေအာင့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ အလ်င္ရင္ဆိုင္မိၿပီးေနာက္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ကြၽန္မထံ ေရာက္လာသည္။ ကြၽန္မ ေအာင့္လို ေငးေၾကာင္မသြားဘဲ သူ႔ကို ျပံဳးျပလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား လက္ခနဲ ေတာက္ပါသြားေအာင္ ျပံဳးျပၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္သြား ေလသည္။
“ ေမႊးတယ္ေနာ္ ေအာင္ ... မနံဘူး ” ဟု ကြၽန္မ ေအာင့္ကို တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ ေျပာေတာ့ ေအာင္က ကြၽန္မ ကို ၀မ္းပန္းတနည္း ၾကည့္သည္။ သူမ၏ လက္ခ်ာစာအုပ္ ဖြင့္လက္စ စာမ်က္ႏွာ အေပၚပိုင္း၌ စာတစ္ေၾကာင္း ခပ္သြက္သြက္ေရးၿပီး ကြၽန္မကို ျပ၏။
“ နင္ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို သြားျပံဳးျပရတာလဲ၊ နင္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ ” တဲ့။
ကြၽန္မ ေနာင္တရသြားပါသည္။
“ ငါ မသိဘူး ေအာင္ရယ္၊ သူ႔ကို သိပ္ျပံဳးျပခ်င္တာပဲ၊ စိတ္ဆိုးလား ” ဟု ေအာင့္စာေၾကာင္းေအာက္မွာပင္ စာျပန္ေရးၿပီး ေတာင္းပန္ေတာ့ သူမက ျပန္ေရး၏။
“ေနာက္ကို နင္ တစ္ေယာက္တည္း ကြက္ၿပီး မျပံဳးနဲ႔ေနာ္၊ ျပံဳးျပဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိရင္ ငါ့ကို ႀကိဳေျပာထားပါ၊ ငါလဲ ျပံဳးမယ္” တဲ့။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္မတို႔ႏွင့္ဆံုလွ်င္ ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ေသာ အေလ့တစ္ခု သူ ရရွိ လာခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ကြၽန္မ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရွိရာ လက္ေတြ႕ခန္း သို႔မဟုတ္ လူနာေဆာင္ သို႔ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ၍ လာတတ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔ကို ျပံဳးျပေလ့ရွိသည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ရခက္ေသာ ၿငိတြယ္မႈတစ္ခုကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကြၽန္မတို႔ ေတြ႕ရ ေတာ့သည္။ ထိုအရိပ္ကေလးမွ ေနာက္တစ္ဆင္း တက္လာဖို႔ ရင္ခုန္ေမာပန္းစြာ ကြၽန္မတို႔ ေစာင့္ရင္း တစ္ ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လည္း အလစ္မေပးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾက ေလသည္။
သူ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မဆံုဆံုေအာင္ အေၾကာင္းရွာ၍ ၫႇိဳ႕ယူျပံဳးျပတာ ကေတာ့ မွန္ပါရဲ႕၊ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွတစ္ပါး အျခား ဘယ္မိန္းမကိုမွ် မ်က္လံုးခ်င္း ဆံု၍ပင္ မၾကည့္တာလည္း မွန္ပါရဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ကို လိုက္ေနတာဟူေသာ သတင္း သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ကေလးမွ် သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ မၾကားရသည္မွာလည္း မွန္ပါ ရဲ႕။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အနက္ မည္သူ႔ကို သူ စိတ္၀င္စားတာလဲ။ မည္သူ႔ကို သူ ျမတ္ႏိုးတြယ္ တာ ပါသလဲ။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေျဖထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾက၏။
သူသည္ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တြဲလာလွ်င္ ျပံဳးျပရင္း ေအာင့္ကို ပထမဆံုး ၾကည့္၏။ ဒါကိုလည္း ကြၽန္မက ေတာ့ ေအာင့္အရပ္ရွည္လို႔ ေအာင့္ကို သူ အလ်င္ ျမင္မိတာေပါ့ဟု ဟာသစြက္ကာ စိတ္လွည့္စား ေက်နပ္ခဲ့ တာပါပဲ။ ထိုမ်က္၀န္းတြင္ ၿငိတြယ္မႈ မ်ားစြာ ပါ၀င္ေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္မ ထိတ္လန္႔စြာ ရိပ္မိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေအာင့္ထံမွ မ်က္၀န္းက ကြၽန္မထံ ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္မကို စူးရွစြာ ၫႇိဳ႕ယူေသာ မ်က္ ၀န္းမ်ား ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ေအာင့္ကိုၾကည့္ေသာ မ်က္၀န္းထဲမွာ ျမတ္ႏိုးမႈ ပါ၀င္လ်င္ ကြၽန္မကိုၾကည့္ေသာ မ်က္၀န္းထဲမွာ မက္ေမာတမ္းတမႈ ပါ၀င္သည္ဟု ကြၽန္မ ေျပာရပါလိမ့္မည္။
“ အိရာ ... လုပ္မေနပါနဲ႔၊ သူ ငါ့ကို ခ်စ္ေနတယ္ဟ၊ ေသခ်ာတယ္ ” ေအာင္က ကြၽန္မ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာေလ့ ရွိၿပီး ကြၽန္မကလည္း အားက်မခံ “ ၾကည့္ေန မိေအာင္၊ သူ ငါ့ကို ေဟာဒီ တစ္ႏွစ္အတြင္း ရည္းစားစကား ေျပာလာေစရမယ္ သိလား ” ဟု သူမကို မၾကာခဏ အတည္ေပါက္ ဆြေပးေလ့ရွိပါသည္။
သူ႔ၿငိတြယ္မႈသည္ ကြၽန္မ ထံမွာလား၊ ေအာင့္ထံမွာလား အတိအက် သိလိုစိတ္ မ်ားလာေသာအခါ ကြၽန္မ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျမႊာညီအစ္မလို အျမဲတြဲေန၍ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဟု ႏွစ္ေယာက္လံုး နားလည္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ကြၽန္မ ေရွ႕တြင္ ေအာင့္ကို တမ္းတျပဖို႔ ခဲယဥ္းလိမ့္မည္ ျဖစ္သလို ေအာင္ေရွ႕တြင္ ကြၽန္မကို ေငးေမာတြယ္ တာဖို႔လည္း ခဲယဥ္းေပလိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္မႏွင့္ ေအာင္သည္ မၾကာခဏ သိသိသာသာ (ႏွစ္ဦး သေဘာတူ) ခြဲထြက္ကာ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခဲ့ၾကသည္။
တစ္ေန႔ၾကဳံေတြ႕သမွ်ကို အရင္းအတိုင္း ၿပန္လည္ေၿပာၿပခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ခြဲထြက္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္း သူ မၿမင္ကြယ္ရာေလာက္ဆီမွ အကဲခတ္ၾကည့္ဖူး ေသး ၏။ သူသည္ ကြၽန္မ မပါဘဲ ေအာင့္ကုိၿမင္ရလွ်င္ တစ္ခ်က္သာ စူးစုိက္ၾကည့္ၿပီး သူ႔မ်က္စိကဟုိဟုိသည္သည္ လုိက္ၾကည့္အကဲခတ္ေလ့ရိွ၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကြၽန္မေခ်ာင္ကပ္၍ ရွိေနေသးေၾကာင္း ၿမင္သြား လွ်င္ေတာ့ လွစ္ခနဲ ၿပဳံးၿပလိုက္ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ား ေအာက္မွာ ကြၽန္မ ၫႊတ္ေခြသြားေတာ့မတတ္ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ ရေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္မကို အလ်င္ၿမင္ေတြ႕ၿပီး ေအာင့္ကုိ မေတြ႕ရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္လည္း သူ ေအာင့္ကို ပ်ာပ်ာ သ လဲ ေ၀့၀ဲရွာၾကည့္ၿမဲ ၿဖစ္၏။ ေအာင့္ကိုၿမင္သြားလွ်င္သူ႔ေရွ႕မွာ ကြၽန္မ နီးကပ္စြာ ရိွေနပါလ်က္ေအာင္တစ္ ေယာက္သာ ေလာကတြင္ရွိေနသလို သူ ၿပဳံးၿပ ႏႈတ္ဆက္ သြားၿပန္ေလသည္။
ကြၽန္မတို႔၏ နည္းပရိယာယ္သည္ သူ႔စိတ္ကုိ ခြဲၿခားသိဖုိ႔ မစြမ္းသာခဲ့ေပ။ သည္လိုႏွင့္ပင္ သူသည္ ကြၽန္မ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေဆးတကၠသုိလ္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဘယ္ေယာက်္ားထံမွ စိတ္မကစားၿဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ ၫႇိဳ႕ယူစြမ္းရိွေသာ ေကာင္ကေလး ၿဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္မတို႔ခ်စ္ရေသာ ထိုေကာင္ကေလး၏ ေခ်ာမြတ္လင္းလက္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေတာက္ပေသာအၿပဳံးကို ၿပန္လည္ရင္ခုန္ရင္း အခ်ိဳ႕ညမ်ားတြင္ ကြၽန္မတုိ႔သည္ တစ္ခုတင္တည္း ေဘးခ်င္းယွဥ္အိပ္လ်က္ တစ္ ေယာက္ လက္ကို တစ္ေယာက္ဆုပ္ကိုင္ကာ မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ဖူးသည္။
“ အိရယ္ ... ငါ နင့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ နင္သိတယ္မဟုတ္လား” ဟု ေအာင္က ၀မ္းနည္းစြာ ေမးဖူးသည္။ ကြၽန္မ ရုတ္တရက္ မ်က္ရည္ေ၀့ကာ ေခါင္းခပ္သြက္သြက္ ညိတ္ၿပမိ၏။
“ တကယ္လို႔မ်ား သူက ငါ့ကို ဖြင့္ေၿပာလာခဲ့ရင္ ငါသူ႔ကုိ လက္ခံမယ္လို႔မ်ား နင္ထင္သလားဟင္ ... အိ ”
ထိုေမးခြန္းကို ကြၽန္မ မေၿဖပဲ ခပ္ရိပ္ရိပ္ ၿပဳံးေနေသာအခါ ေအာင္က မ်က္ရည္၀ဲလ်က္က ကြၽန္မလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္ေလသည္။
“ ငါ ... သူ႔ကို ၿငင္းပစ္မွာပါ အိရယ္၊ တကယ္ေၿပာတာပါ၊ နင္ယုံစမ္းပါဟာ။ မိေအာင္ဟာ သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္သူထက္ပိုၿပီး တန္ဖုိးထားတာ နင္ ေတြ႕လာပါလိမ့္မယ္”
ေအာင့္အသံ တုိးတိုးေလးက ခုိင္မာၿပတ္သားေနသည္။
“ ငါယုံပါတယ္ ေအာင္ရာ ....။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမဆိုင္ဘူး ေအာင္ရဲ႕။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္သက္လုံး လက္ တြဲသြားလို႔မွ မရဘဲ။ ခ်စ္သူဆိုတာက ခင္ပြန္း အၿဖစ္ ယုံၾကည္ကိုးစားထုိက္သူဆိုရင္ တစ္သက္လုံး ကိုယ့္ေဘး မွာ ေကာင္းတူဆုိးဖက္ ၾကင္နာမယ့္သူ ေအာင္ရဲ႕၊ စိတ္ကူးမယဥ္ခ်င္န႔ဲ ေအာင္၊ မတူတာ ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္ ၿပီး အသားလြတ္ အနစ္နာခံတဲ့ သူရဲေကာင္းစိတ္မ်ိဳး မေမြးစမ္းနဲ႔၊ သူ နင့္ကိုမွ ခ်စ္လာၿပီ ဆိုရင္ နင္ ဒီေလာက ္ခ်စ္ရတဲ့လူကို ဘယ္သူ႔အတြက္ေၾကာင့္မွ ဆုံးရႈံးမခံနဲ႔ သိလား။ ”
ကြၽန္မ တိုးတိတ္စြာ ႏွစ္သိမ့္မိေသာအခါ ေအာင္က အိပ္ရာမွ ထထုိင္ကာ ကြၽန္မကို ငုံ႔စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေတြေ၀ ေန၏။ ထို႔ေနာက္ ေမးသင့္မေမးသင့္ ခ်ိန္ဆေနပုံ မ်က္ႏွာထားၿဖင့္ ကြၽန္မကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါသည္။
“ နင္ဆိုလုိတာက တကယ္လို႔ သူက နင့္ကို ခ်စ္လာခဲ့ရင္ ငါ့ကို မငဲ့ဘဲ နင္ သူ႔ကို လက္ခံမယ္ေပါ့ ... ဟင္။”
အလြန္ ေၿဖရခက္ေသာ ေမးခြန္းတစ္ခု ၿဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မက ေအာင့္လို စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူ မဟုတ္ေပ။ တ ကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔ကို ရယူပိုင္ဆုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဘယ္သူ႔မ်က္ရည္ႏွင့္ လဲရလဲရ၊ ကြၽန္မ လဲရက္ပါသည္။ သုိ႔ ေသာ္ အၿဖစ္မွန္ကို ေအာင့္ကို ဖြင့္မေၿပာရန္ ကြၽန္မ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရ၏။ ေအာင့္ကို ၿပဳံးၾကည့္ကာ ပိပိရိရိ လိမ္ရ သည္။
“ဘယ္လက္ခံမလဲ ေအာင္ရာ။ ေစာေစာကေၿပာတဲ့ စကားက ငါ့ကို နင္ ညႇာစရာမလိုဘူးလို႔ နင္သိေစခ်င္လုိ႔ ေၿပာလိုက္တာပါ၊ ဒီမယ္ ၾကည့္စမ္း၊ သူ႔ကိုငါ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူးသိလား ေအာင္”
ကြၽန္မ၏ လိမ္လည္မႈ ဘယ္ေလာက္ ပီၿပင္သလဲဆိုလွ်င္ ေအာင့္မ်က္၀န္းမ်ား လက္ကနဲ ၿဖစ္သြားကာ ကြၽန္မ ကို အားရပါးရ ဖက္ေပြ႕ရယ္ေမာရင္း ေအာင္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ပါသည္။ ေအာင့္မ်က္ရည္ကုိ ၿမင္မွ ကြၽန္မ ေအာင့္ ကို ပိုခ်စ္သြားကာ မ်က္ရည္က် ရယ္ေမာမိေတာ့သည္။
သုိ႔ေသာ္ ေအာင္သည္ ကြၽန္မအေပၚ ငဲ့ၫႇာစိတ္ၿဖင့္ သူ႔ကို တကယ္စြန္႔လႊတ္မွာလားဆိုတာ ကြၽန္မ သံသယ ၀င္တာေတာ့ အမွန္ပဲၿဖစ္ပါ၏။ ေခါင္းစဥ္ေတြ ခြဲေ၀မွ်ယူ၍ စာက်က္ၿပီး ၿပန္ရွင္းၿပသည့္အခါမ်ိဳးကအစ လူနာ စမ္းသပ္ ေလ့လာသည္အထိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ငဲ့ၫႇာကာ ေအးအတူပူအမွ် ခံစား ခြဲေ၀ ခဲ့ၾကေသာ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အား ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က အလြယ္တကူ စိမ္းကားကြဲကြာ ေစႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ သည္။
ကြၽန္မ သူ႔ကို လက္ခံလုိက္လွ်င္ ေအာင့္အမုန္းကို ကြၽန္မ ရရိွလာမည္လား။ ဒါကိုေတာ့ ကြၽန္မ မခန္႔မွန္း တတ္ေပ။ ထိုသံသယသည္ ကြၽန္မအေပၚ ကာလမ်ားစြာ လႊမ္းမိုးထားခဲ့သည္။ ေအာင္ သူ႔ကို လက္ခံလိုက္ လွ်င္ ေတာ့ ကြၽန္မ နာက်င္စြာ ၀မ္းနည္း မိမည္။ ေနာက္ၿပီး ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္မိမည္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာင့္ကို ဘယ္ ေတာ့မွ မုန္းတီးမိမွာ မဟုတ္။ ဒါကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ကြၽန္မတို႔ သုံးေယာက္၏ တိတ္တခိုး ၿပႆနာသည္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပိုင္း ခ စာေမးပြဲၿပီးဆုံး၍ သူ ၿပင္ဦး လြင္တြင္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အၿဖစ္ တာ၀န္က်ၿပီး၊ ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က မႏၲေလးေဆးရုံၾကီးတြင္ တာ၀န္ က်ခိ်န္တြင္ လြမ္းဆြတ္တသဖြယ္ရာ ၿဖစ္သြားခဲ့ေသး၏။ ေနာက္ သိပ္မၾကာမီမွာပင္ ဆုံးခန္းတိုင္ အၿဖစ္သုိ႔ ေရာက္ ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္လိုမွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ဇာတ္သိမ္းေလးၿဖစ္သည္။ ၿပင္ဦးလြင္တြင္ ေတြ႕ရေသာ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ လက္ထပ္သြားၿခင္း ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။
သူ႔ဖိတ္စာကို အၿခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ကြၽန္မတို႔ လက္ခံရရိွခဲ့ပါသည္။အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူ ဘ၀လို ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ဦး အခန္းသပ္သပ္သာ ေနခြင့္ရလွ်င္ အခန္းတံခါးကို ေစာေစာပိတ္ကာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ပင္ မ်က္ရည္က်ခ်င္ က်မိႏုိင္သည္။ ကံဆိုး၀ါးစြာပင္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ မွာ အခန္းသီး သန္႔ မရိွေသာ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ခုတင္မ်ား စီတန္းထားၿခင္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔ အခန္းတံခါး မပိတ္နိုင္ေပ။
ႏွစ္ေယာက္လုံး ၿပဳိင္တူ ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ ၾကဖုိ႔လည္း ရွက္ရြံ႕ေနၾကေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မႏွင့္ ေအာင္သည္ ေဆးရုံ၀င္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲကာ ၿဖည္းၫႇင္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနခဲ့ၾကသည္။
ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး တမ္းတေသာ ေငြလမင္းအေၾကာင္း မေၿပာမိေအာင္ ဟန္ေဆာင္မ်ိဳသိပ္ရင္း လူနာ ႏွင့္ ေရာဂါမ်ားအေၾကာင္း ဟန္လုပ္ေဆြးေႏြး ေနခဲ့ၾကေသး၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒူးမ်ား ၫႊတ္ေခြခ်ကာ ငို ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလွ်င္ေတာ့ နက္ၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္မွ လ၀န္းကို လိုက္ရွာေမာ့ၾကည့္ရင္း ေၿခာက္ကပ္စြာ ရယ္ေမာ ခဲ့ၾကေလသည္။
ညသည္ တၿဖည္းၿဖည္း တိတ္ဆိတ္စြာ နက္ရႈိင္းလာသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမႈက ၿပိဳကြဲသြား ေလသည္။
“သူ တို႔ကို မခ်စ္ဘူးလားဟင္ ... အိ”
အက္ကြဲေသာ ေအာင့္စကားသံကေလး၌ ရွက္ရြံ႕မႈမ်ားစြာ ပါ၀င္ေနေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ သနားသြားပါသည္။ ေအာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ၿခမ္းကို အုပ္မိုးေနေသာ ဆံပင္ေပ်ာ့ကေလးမ်ားကို ကြၽန္မ လက္ႏွင့္ သပ္ဖယ္ေပးရင္း ၿပဳံး ၿပမိသည္။
“အခ်စ္ဆိုတာ တုိ႔ထင္တာထက္ ပုိၿပီး နားလည္ရခက္တယ္နဲ႔ တူတယ္ ေအာင္ရယ္။ ေနာက္ၿပီး ေယာက်္ားေတြရဲ႕အခ်စ္ဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႔မတူဘူးတဲ့”
ကြၽန္မစကားက စမ္းတ၀ါး၀ါးနုိင္လြန္းသၿဖင့္ ကြၽန္မဘာကို ဆုိလုိမွန္း ကြၽန္မကုိယ္တုိင္ပင္ မသိနုိင္ေအာင္ ၿဖစ္ေနပါသည္။
“သူ တုိ႔ကို သတိရေနမယ္လို႔ ထင္လားဟင္”
“သူ တို႔ကုိ သတိရေနမွာ ေသခ်ာတာေပါ့ ေအာင္ရဲ႕။ ခုႏွစ္ႏွစ္တိတိ တြယ္တာခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကို အခုမ ွေတြ႕ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္လုိလုပ္ ၿဖတ္ေတာက္ပစ္နိုင္ပါ့မလဲ၊ သူ ...တုိ႔ကုိ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး”
ေအာင့္ကို လိမ္ရသမွ် စကားထဲတြင္ ဤစကားသည္ ယုတိၲမတန္ဆုံး ၿဖစ္ပါသည္။ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔မဂၤလာပြဲအတြက္ လက္ဖြဲ႕ကိုအတန္းသားမ်ားထဲမွ မည္သည့္အုပ္စုႏွင့္မွ် မေရာဘဲ သီးသန္႔ၿပဳလုပ္ခဲ့၏။ ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္အရ ထိုလက္ဖြဲ႕ပစၥည္းသည္ သူ႔ဇနီးႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေသာ၊ သူ႔အတြက္သာ အ သုံး၀င္ေသာ သီးသန္႔ပစၥည္း ၿဖစ္ရမည္။ ေအာင္က ဂ်ာကင္ အကႌ်လက္ဖြဲ႕မည္ဟု ေၿပာေတာ့ ကြၽန္မ ခါးခါး သီးသီး ၿငင္းမိ၏။
“မၿဖစ္ဘူးေအာင္၊ ေယာက်္ား အကႌ်ဆုိၿပီး ေပါ့ေပါ့မတြက္နဲ႔၊ သူ႔မိန္းမကို ေပး၀တ္ေနရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းခရီး သြားရင္းလာရင္း သူ႔မိန္းမ ခ်မ္းလု႔ိ ၪခံေပးရင္ေကာ”
ေအာင့္မ်က္ႏွာ ဖ်တ္ကနဲ ၫႇဳိးသြားေလသည္။
“ဒါၿဖင့္ ဖိနပ္ကြာ”
ကြၽန္မၿပဳံး၍ ေခါင္းခါရၿပန္၏။
“သူ႔ေၿခေထာက္ အတုိင္းအတာကို တုိ႔မွ မသိတာ ေအာင္ရယ္”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ နားၾကပ္အနီေရာင္ကေလးကုိ ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေလသည္။
သူသည္ နားၾကပ္ကုိ သူ႔မိန္းမအား ေပးကိုင္နုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ နားၾကပ္ကေလးသည္ သူ႔ပုခံုးထက ္တြင္ တစ္သက္လုံး ရိွေနလိမ့္မည္။ နားၾကပ္ကို အသုံးၿပဳတိုင္း ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူ သတိရေပလိမ့္ မည္။
လက္ဖြဲ႕ပစၥည္း လူၾကံဳႏွင့္ ေပးရန္ လွလွပပ ထုပ္ပုိးၿပီးေနာက္ သူ႔နာမည္၏ ေနာက္တြင္ သူ႔ဇနီး၏ နာမည္ကုိ နာက်င္စြာေရးခဲ့ရပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဤဇာတ္သိမ္းပိုင္းကေလးသည္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အလြန္လွပေၾကာင္း ကာလ ၾကာရွည္ေတာ့မွ ကြၽန္မ အခိုင္အမာ လက္ခံခဲ့ေတာ့သည္။ ေအာင္ႏွင့္ ကြၽန္မ မုန္းတီးနာက်ည္းမႈ မရွိ။ တစ္ ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တိတ္တခိုး မနာလိုမႈ၊ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈ၊ မခံခ်င္ျဖစ္မႈလည္း မရွိ။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ သူ႔ကိုရယူဖို႔ က်ိတ္၍ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကသည္ဆိုလွ်င္ ယခုပဲြတြင္ ဘယ္သူမွ် မႏိုင္၊ ဘယ္သူမွ် မရႈံးပါ။
ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ႏွစ္သိမ့္ဆုကို ေၾကညာခြင့္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထုိဆုကုိ ရသူသည္ ကြၽန္မသာ ၿဖစ္သည္။ ဘာ ေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ သတင္းစာတြင္ ကြၽန္မ လက္ထပ္သတင္း ေဖာ္ၿပၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာတြင္ အၿခားလက္ ဖြဲ႕မ်ားထက္ ေနာက္က်ၿပီး ေရာက္လာေသာ သူ႔လက္ဖြဲ႕ လက္ေဆာင္တစ္ခုကို ကြၽန္မ လက္ခံရရိွခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ ထိုလက္ေဆာင္ထုပ္ကေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ သူ႔လက္ေရးမ်ားသည္ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ၿဖင့္ ၀ါးသြားခဲ့ေလသည္။ က်ြန္မသည္ ဘုရားတလ်က္ မယုံၾကည္နိုင္စြာ ရင္ခုန္ တုန္လႈပ္ရင္း ၿပဳံးရယ္မိသည္။
သူသည္ က်ြန္မကို သတိရေနခဲ့သည္ပါလား။ သူသည္ ကြၽန္မကို မေမ့ခဲ့သူ ပါကလား။ ကြၽန္မတို႔ သူ႔ကို စတင ္စကားေၿပာသည့္ေန႔ကို သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ပါလား။ သူလက္ထပ္သြား၍ နာက်င္ေၾကကြဲရေသာ ကြၽန္မ၏ ၀မ္းနည္းစိတ္သည္ သူ႔ အမွတ္တရ လက္ဖြဲ႕ပစၥည္းကေလးေၾကာင့္ လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေတာ့သည္။ သူ႔ လက္ဖြဲ႕ပစၥည္းမွာလည္း ကြၽန္မ တစ္ဦးတည္းအတြက္သာ အသုံး၀င္ေသာ ပစၥည္း ၿဖစ္ပါသည္။
ေအာင့္ကို ၫႇာတာစိတ္ၿဖင့္ ဤအေၾကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ် ၿပန္မေၿပာေတာ့ ပါဘူးဟု ကြၽန္မဆုံးၿဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ သည္။
“ အိ ... ”
“ငါ နင့္ကုိ ေၿပာစရာတစ္ခုရိွတယ္”
ရွည္လ်ားေၿဖာင့္စင္းေသာ ေအာင့္ဆံပင္မ်ား တိုသြားၿပီး တစ္ပတ္လွ်ိဳဆံထုံး ကေလးၿဖင့္ ဆရာ၀န္ပီသစြာ ဣေၿႏၵရေနေသာ္လည္း ေအာင့္မ်က္၀န္း ညိဳလဲ့ေတာက္ပ ေနပုံမွာ ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကလိုပင္ ၿဖစ္သည္။
“ဘာလဲ ေအာင္”
“ငါ ... နင့္ကိုေၿပာမယ္ ... ေၿပာမယ္နဲ႔ မေၿပာၿဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ေၿပာခ်င္လာၿပီ၊ ေၿပာလု႔ိလဲ ဘာမွ ထူးၿခားစရာ မရိွေတာ့ဘူးေလ”
ဆန္းၾကယ္ေသာ ေအာင့္စကားေၾကာင့္ မီးေရာင္ေအာက္မွ ေအာင့္မ်က္ႏွာကို စိတ္၀င္တစား အကဲခတ္မိသည္။
ေအာင့္အၿပဳံးသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အၿပဳံးလုိပင္ လန္းဆန္းေတာက္ပေန၏။
“ သိပ္အံ့ၿသဖုိ႔ ေကာင္းတာပဲ အိရယ္။ ငါ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကေလ ဟုိတစ္ေယာက္ဆီက မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ေလး ရတယ္ သိလား”
ကြၽန္မသည္ ၾကားရေသာစကားကို မယုံနုိင္စြာ ေအာင့္ကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဟုိတစ္ေယာက္ဆီက ... ။ သူသည္ ေအာင့္ကိုလည္း မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ပုိ႔ေပးခ့ဲသည္တဲ့။ ကြၽန္မ၏လက္ကို ေအာင္ က ဖ်ပ္ခနဲ ဆြဲယူဖ်စ္ၫႇစ္သည္။
“သူ လက္ထပ္တုန္းကေတာင္ မ်က္ရည္မက်မိတဲ့ ငါကေလ ... သူ႔ဆီက လက္ဖြဲ႕ကို ရေတာ့မွ မ်က္ရည္က်မိ သတဲ့ အိရယ္။ နင္ မအံ့ၾသဘူးလားဟင္”
ကြၽန္မသည္ တုန္ခုိက္သည့္ ေအာင့္ရယ္သံ တိုးတိုးကေလးေၾကာင့္ ၾကက္သီးထသြား၏။
“သူ ငါ့ကို သတိရေနခဲ့တယ္ အိရဲ႕။ သူ ငါ့ကုိ မေမ့ခဲ့ဘူးေပါ့။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔ကို စေနာက္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္ကို သူ မေမ့ဘူး အိရဲ႕ သိလား၊ သူ ဘာလက္ဖြဲ႕မယ္ဆိုတာ နင္ခန္႔မွန္းၾကည့္ပါ အိရယ္”
ကြၽန္မသည္ တစ္ခဏအတြင္း ေအာင့္ကို ခါးသီးမုန္းတီးသြားေသာေၾကာင့္ ၿဗဳန္းကနဲ မ်က္ႏွာလြဲပစ္လိုက္ ရသည္။
“ငါသိပါတယ္ ေအာင္ရယ္၊ လက္ပတ္နာရီေလး မဟုတ္လား”
“ဟယ္ ... နင္သိတယ္။ နင္ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲဟင္ ... အိ”
ကြၽန္မ၏ပုခုံးကုိ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေအာင္ ဆုပ္ၫႇစ္လႈပ္ယမ္းလိုက္သည္။ ကြၽန္မ ေအာင့္ကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ အထက္စီးအၿပဳံးၿဖင့္ ၿပံဳးၿပလိုက္ မိသည္။
“ ဘယ္လုိလုပ္ သိလဲဆုိေတာ့ ငါ့ကိုလဲ သူက ဆီကိုနာရီကေလး လက္ဖြဲ႕ခဲ့လို႔ေပါ့ ေအာင္ရဲ႕။ ငါတစ္ေယာက္ တည္း သုံးလုိ႔ရတဲ့ မိန္းမပတ္နာရီ ကေလးေလ”
ထုိစကားကို ေၿပာရေသာအခ်ိန္၌ ကြၽန္မ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ခ်ိဳၿမေနသလို ခံစားရသည္။မလႈပ္မယွက္ေငးေမာ သြားေသာ ေအာင့္မ်က္၀န္းမ်ား မႈန္ေ၀ က်ဥ္းေၿမာင္း သြား၏။ ကြၽန္မသည္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေအာင့္ကို
စကားတစ္ခုခုေတာ့ေၿပာမွၿဖစ္မည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တြန္းအားေပးေနမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္မ ေအာင့္ကို စကားမေၿပာခ်င္ပါ။
ညသည္ နက္ရႈိင္းစြာ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ညတစ္ညတုန္းက ဤအလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ေဆာင္ထဲမွာပင္ ကြၽန္မႏွင့္ ေအာင္ ခုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္ ပင့္သက္မ်ားစြာ ရႈိက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ ၾကိဳး စားခဲ့ရဖူးသည္။ ဟုိတုန္းက တစ္ခုတင္စီၿဖစ္၍ ႏွစ္ေယာက္သားၾကားမွာ ေနရာၿခားေနေသာ္လည္း ေသာက ႏွင့္ ရွက္ရြံ႕မႈကို မွ်ေ၀ခံစားစိတ္ အၿပည့္ၿဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေႏြးေထြးစြာ နီးကပ္ေနသလို ခံစားခဲ့ရပါသည္။
ယခုေတာ့ တစ္ခုတင္တည္း အတူအိပ္လ်က္ အသားခ်င္းထိမတတ္ နီးကပ္ေနေသာ္လည္း ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ ေယာက္ အေ၀းၾကီးေ၀းေနသလို ခံစားေနရသည္။
“အိ ...”
ကြၽန္မ ေအာင့္မ်က္ႏွာကုိ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
“အိရယ္ ... သူ တုိ႔ကို ခ်စ္ခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္”
ကြၽန္မ ၿမင္ေနရေသာ ေအာင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ေတာက္ပစြာ ၿပဳံးလုိက္ေသာအခါ ကြ်န္မ ၿမင္ဖူး သမွ် ေအာင့္အၿပဳံးမ်ားတြင္ အလွဆုံး ၿဖစ္သြား၏။ ကြ်န္မသည္ ေစာေစာကေလးက ၿဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ မုန္းတီး မႈအတြက္ ေနာင္တရသြားကာ မ်က္ရည္၀ဲလ်က္ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိ၏။
“ဟုတ္တယ္ ေအာင္ ...။ သူ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္”
ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ေအာင့္ကို လိမ္ညာရုံသာမကဘဲ ကြၽန္မကိုယ္တုိင္ကိုပါ ၿပန္လည္ လိမ္ညာၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟုိတုန္းကလုိပင္ ၿပန္လည္ႏုပ်ိဳသြားၿပီး တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္ကာ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ ရယ္ေမာမိၿကေလသည္။
ဂ်ဴး
No comments:
Post a Comment