''အစိမ္းရင့္ရင့္အစီရင္ခံစာ''

“မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္”တဲ့။
အားလံုးလည္း ၾကားဖူးၾကၿပီး ျဖစ္သည့္ မဆန္းၾကယ္ လွေသာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ စကားပံု တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။

ထိုစကားပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆန္းစစ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ ၀ိေရာဓိ ႏွစ္ရပ္ကို တစ္ေပါင္းတည္း ပူးတြဲထားေသာ ထူးျခားမႈက အထင္းသား ေပၚလာ၏။

လူတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြား၍ သုသာန္သုိ႔ ပို႔ေဆာင္ ၾကျခင္းကို မသာ ပို႔သည္ဟု ဆိုၾက၏။ အသုဘ ပို႔သည္ဟုလည္း တစ္နည္း ေျပာၾက၏။ အသုဘ ဆိုကတည္းက မတင့္တယ္ ျခင္းဟု အနက္ထြက္၏။ မသာ ဆိုတာက ပိုရွင္းသည္။ မသာယာ၊ မခ်မ္းေျမ႕ျခင္း၏ တိုက္႐ိုက္ အဓိပၸါယ္ပင္။ ေက်ာင္းဆိုတာ က်ေတာ့ က်က္သေရ မဂၤလာကို ေဖာ္ၫႊန္းသည္။ စကားပံု၏ အလိုအရ စာသင္ေက်ာင္း၊ အတတ္ပညာ တစ္ခုခု သင္ယူေလ့လာ ဆည္းပူးရာ ေက်ာင္းကို ဆိုလိုသည္ မဟုတ္။ ျမတ္စြာ ဘုရား၏ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးရာ၊ တရားဓမၼ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ရာ ၀ိဟာရကို ေက်ာင္းဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းသို႔ ဘာေၾကာင့္ သြားၾကသနည္း။ လွဴရန္တန္းရန္၊ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ရန္၊ တရား ဓမၼကို နာယူ မွတ္သားရန္၊ ဆည္းပူး အားထုတ္ရန္၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ကုသိုလ္ယူရန္ စေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ မ်ားျဖင့္ သြားၾကသည္။ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသည္ ဣ႒ာ႐ုံ၏ အထိမ္းအမွတ္ ျဖစ္ၿပီး မသာ ဟူသည္ကား အနိ႒ာ ႐ုံ၏ သေကၤတဟု ဆိုရေတာ့မည္ ျဖစ္၏။

ေကာင္းၿပီ။ ဤေနရာတြင္ ေကာင္းမႈ ျပဳၾကရာ ေက်ာင္းသို႔ဆယ္ေခါက္ သြားျခင္းႏွင့္ မေကာင္းျခင္း နိမိတ္တို႔ ျပည္လွ်မ္းေသာ မသာကို တစ္ေခါက္ လိုက္ပို႔ျခင္း တို႔၏ တုံ႔ျပန္ ရရွိေသာ အက်ဳိး ဖလကို ညီမွ်ျခင္း ထိုးထားတာ က်ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ တစ္ဆယ္အခ်ဳိး တစ္ (၁၀း၁) ျဖစ္ေနေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မေတြးလွ်င္ မ်က္စိလည္ ရမလိုလို ျဖစ္၏။ ဘ၀င္ က်ခ်င္စရာ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေသာအခါ ပိုင္းျဖတ္ သံုးသပ္တတ္ေသာ ဆင္ျခင္ တံုတရားကို ေရွ႕တန္းတင္၍ မသာတစ္ေခါက္ လိုက္ပို႔ ရျခင္းသည္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ သြား၍ တရားဓမၼ နာယူသည္သို႔ သံေ၀ဂ ဉာဏ္ကုိ ပြားမ်ားရရွိ ေစႏိုင္သည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

ဟိ သစၥံ- ဤစကားမွန္ ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ “မွန္၏” ဟု ရဲရဲ ဆိုရသနည္း။ ကိုယ္ေတြ႕သာ မဟုတ္ပါလွ်င္ “ၾကံႀကီး စည္ရာဗ်ာ၊ မျဖစ္ ႏိုင္ပါဘူး”ဟု စြတ္ပယ္အခ် ခံရမည့္ မယံုႏိုင္ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုကို အသုဘ တစ္ခုတြင္ အံ့အားတသင့္ ၾကံဳေတြ႕ လာခဲ့ရ၍ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ မွ်မကေသာ သံေ၀ဂကို “အလန္႔တၾကား” ရရွိ လာခဲ့ရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို အေတြ႕အၾကံဳကို ကၽြန္ေတာ့္အား “ဦးေက်ာင္းေမာင္”ဆိုသူ က ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၂။
မဂၢဇင္းမ်ားကို အဓိက အားျပဳ၍ ၀တၳဳတုိ၊ ရွည္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ မဂၢဇင္း တိုက္မ်ား တည္ရွိရာ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ကင္းကြာ၍ မရ။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ဆင္းဆင္း လာရေလ့ ရွိသည္။

ေက်ာခ်စရာ တစ္ေနရာ အတြက္ အလြန္ ခက္ခဲေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္လို ေအးေအးေဆးေဆး စာေရး ေႏွးေကြးေသာသူ တစ္ေယာက္အဖို႔ တစ္ႀကိမ္လာတိုင္း တည္းခိုရမည့္ ေနရာကို အေတာ္ဦးေႏွာက္ စားခံၿပီး ေရြးခ်ယ္ သတ္မွတ္ရ၏။ ကိုယ့္ “၀ပ္က်င္း”က ၿငိမ္းခ်မ္းမွ၊ တိတ္ဆိတ္မွ၊ အေႏွာင့္ အယွက္ကင္းမွ၊ တည္းခို လက္ခံမည့္ အိမ္ရွင္ကလည္း ၾကည္ျဖဴပါမွ ေရရွည္ အဆင္ေျပသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာသမားကို နားလည္မႈ ရွိေသာ စာေပသမား အခ်င္းခ်င္း၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ မ်ား၏ အိမ္ေတြမွာသာ စတည္းခ် ေလ့ရွိသည္။ အဲဒါက ျပႆနာ မေပၚ။ မရွိအတူ၊ ရွိအတူ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ သေဘာေဆာင္သည္။ ကိုယ္အဆင္ မေျပေသးလည္း မ်က္ေစာင္းထိုး၍ အၾကည့္ မခံရ။ ကိုယ္ အဆင္ေျပ လွ်င္လည္း အိမ္ရွင္မကို တစ္ပတ္စာ၊ ႏွစ္ပတ္စာ ေစ်းဖိုး၊ ဆီဖိုး၊ ဆန္ဖိုး အေထြေထြ အသံုး စရိတ္ကို ေပး လိုက္၏။ အိမ္ရွင္မကလည္း သူမ ကိုယ္တိုင္က စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ဇနီး ျဖစ္ေလေတာ့ စာေပ သမားေတြ၏ ဘ၀ကို နားလည္သေဘာ ေပါက္ၿပီး ျဖစ္၏။
ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး လုပ္ ၿပီး “မေပးနဲ႔ ဆရာ၊ အားနာ စရာႀကီး”ဆိုတာမ်ဳိး ျငင္းပယ္ေနသည္ မဟုတ္။ ရင္းႏွီး ပြင့္လင္းစြာ လက္ခံသည္။ ၾကည္ျဖဴ ေက်နပ္စြာ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးသည္။ အားလပ္လွ်င္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ၀င္ကူလို႔ လည္းရသည္။ ေရကူဆြဲ ေပးလည္း မျငင္း။ ၿမိဳ႕ထဲ မထြက္ျဖစ္၍ တစ္ေခ်ာင္ ေခ်ာင္မွာ စာထိုင္ေရး ေနလွ်င္လည္း အေႏွာင့္ အယွက္မေပး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာသမားေတြ ကလည္း အဲသလို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေနရာေတြမွာ ေနထိုင္ရ ပါမွ စာေရးလို႔ ထြက္သည္။ စိတ္မရွင္းလွ်င္ စာတစ္ပိုဒ္ ဆိုတာေ၀းလို႔ တစ္ေၾကာင္းေတာင္ မထြက္။ ဒါကိုေတာ့ စာေပ သမားတိုင္း စာနာနားလည္ ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။

ယခု ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရျပန္သည္။ မိတ္ေဆြစာေရး ဆရာႏွင့္ အယ္ဒီတာ တစ္ဦး (သူတစ္ေယာက္တည္းက အလုပ္ႏွစ္မ်ဳိး ခင္ဗ်) အိမ္မွာ စတည္းခ်၏။ သူ႔တြင္ ထင္ရွားေသာ ကေလာင္ နာမည္ရွိ ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ နာမည္ရင္း အတုိင္းပဲ အဖ်ားတစ္လံုး ဆြတ္ကာ “ဘိုၾကည္” ဟု ေခၚသည္။ အဲဒီ ဘုိၾကည္၏ အိမ္တြင္ ေနထိုင္ရင္းက ကံေကာင္း ခ်င္၍လား၊ ကံဆိုး ခ်င္၍လား မသိ။ ေစာေစာက ေရွ႕တြင္ ေျပာခဲ့ေသာ “ဦးေက်ာင္းေမာင္”ႏွင့္ ဆံုခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေတာ့၏။

၃။
ဦးေက်ာင္းေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ စတင္ ေရာက္ရွိသည့္ေန႔  ညမွာပင္ သူ၏ အသံကို စတင္ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရ၏။ သူက ကၽြန္ေတာ္ တည္းခိုသည့္ ဘိုၾကည္၏ အိမ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္က အိမ္နီးခ်င္းကိုး။ ထိုႏွစ္အိမ္သည္ ၾကားထဲက ျခံစည္း႐ိုးသာ ျခားထား၏။ ဟုိဘက္သည္ဘက္ အိမ္နံရံ ေတြက ကြာလွမွ ေျခာက္ေပထက္ မပို။

တကယ္ေတာ့ ေျခာက္ေပမွ် အကြာမွာ ရွိၾကေသာ အိမ္ႏွစ္အိမ္သည္ စကားကို ေအးေေဆးသိမ္ေမြ႕ ညင္သာစြာ ေျပာဆိုၾကမည္ ဆိုလွ်င္ သူ႔ ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ဘယ္အသံမွ ၾကားရ ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါ။ ကက္ဆက္၊ တီဗီြ စသည္တို႔ ဖြင့္လွ်င္ပင္ ကုိယ့္အိမ္ ဧရိယာထဲ ၾကားရသာ႐ုံ ေလာက္ဖြင့္လွ်င္ တစ္ဖက္သို႔ သီခ်င္းသံ၊ သတင္းသံ ခပ္သဲ့သဲ့ထက္ ပိုလြင့္ လာစရာ အေနအထား မဟုတ္ပါ။ သို႔တိုင္ ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ တစ္ဖက္အိမ္မွ ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ အသံကုိ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ျမည္းစမ္း ခြင့္ရေလသည္။

“ေတာက္- ငါ့ကို ဒီလို လုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ငါ ဒီလိုဟင္းမ်ဳိး မစားဘူး ဆိုတာ သိၾကရက္နဲ႔ တမင္လုပ္ ၾကတာ၊ ကဲဟာ...”
“ဂြမ္...၊ ဂလံုလံု...”

အလြန္ က်ယ္ေလာင္႐ုံ မက အလြန္မူးယစ္ ေနမွန္း ကေလးပင္ ခြဲျခား သိႏိုင္သည့္ အသံပင္ ျဖစ္သည္။ အသံရွင္၏ ေဒါသအတိုင္း အတာႏွင့္ ေပါက္ကြဲမႈ အခ်ိန္အဆကို စကားသံ ေနာက္မွာ ကပ္ပါလာေသာ အိုးခြက္၊ ပန္းကန္တို႔ကို လႊင့္ပစ္သံ“ဂလံုဂလြမ္” ေတြက သက္ေသခံ ေန၏။

“လုပ္လာျပန္ၿပီ ကိုေက်ာင္းေမာင္ရယ္၊ ဒါ ငါးျမစ္ခ်င္း ဆီျပန္ခ်က္ပါ၊ ခုတ္သားအတံုး အႀကီးႀကီး ေတြကို ေၾကာ္ၿပီးမွ ေၾကာ္ခ်က္ခ်က္ၿပီး ေတာ့္ဖို႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ခပ္ထားတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ကို အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔၊ တစ္အိမ္လံုး မနက္ေစာေစာ ထၾကရမယ့္ ႐ုံးသမား၊ အလုပ္သမား ေတြခ်ည္းပါ”

အသက္ ခပ္ႀကီးႀကီး အရြယ္ ေရာက္ေနမွန္း သိသာသည့္ အမ်ဳိး သမီးႀကီး တစ္ဦး၏ ေဖ်ာင္းဖ် ေတာင္းပန္သံ ကိုေတာ့ ခပ္႐ိုး႐ိုး ပံုမွန္ အသံမွ်ပင္ ၾကားရ၏။
“အို- မလိုခ်င္ဘူး။ ငါ  မသိဘူးမ်ား မွတ္ေနၾက သလား၊ ေန႔လယ္တုန္းက ေၾကာ္ထားတဲ့ ၾကက္သား ေၾကာ္တံုးေတြက ဘယ္ေရာက္ သြားသလဲ၊ ဟင္း ဟင္း- နင္တုိ႔ ငါ့ကုိ မသဒၶါ ၾကဘူး မဟုတ္လား၊ ဟင္း ေကာင္းကေလး ေတြဆို ၀ွက္ထားၾကၿပီ၊ ဒါလား သား မယား၊ သားသမီးေတြ၊ ငါ မေျပာ လိုက္ခ်င္ဘူး”

ခုနစ္အိမ္ထက္ မနည္း ၾကားၾကရမည့္ ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ ခုနစ္သံခ်ီ ျဖစ္၏။
“၀ွက္ထားတာ မဟုတ္ ရပါဘူးေတာ္၊ မနက္ေစာေစာ သမီးႀကီးတို႔ ႐ုံးသြား၊ ေက်ာင္းသြားၾကေတာ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ ေတြမွာ ၾကက္သား ငါးပိခ်က္ ကေလး ခ်က္ထည့္ေပး လိုက္ရေအာင္လို႔ က်ဳပ္ဖယ္ထား တာပါ။ ကိုယ့္ သမီးေတြက ႐ုံးမွာ အရာရွိ၊ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ၊ လူထဲသူထဲ သြားရတာ ဟင္းကေလး ေကာင္းေကာင္း တစ္ခြက္ေတာ့ ထည့္ေပးလိုက္မွ ျဖစ္မွာေပါ့”
ထိုစဥ္ “အေမ ... အေမ” ဟူေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္၏ အသံေၾကာင့္ အဘြားႀကီး၏ စကားသံ တစ္၀က္ တစ္ပ်က္ႏွင့္ ရပ္သြားသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ထိုအမ်ဳိး သမီး၏ စကားသံ ထြက္လာ၏။

“ထုတ္ေပးလိုက္၊ ထုတ္ေပးလိုက္ အေမ၊ သမီးတို႔က ဘာဟင္းနဲ႔ ထည့္သြားရ သြားရျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၾကက္သားေၾကာ္ကို မသိမ္း ပါနဲ႔လို႔ ေျပာရက္နဲ႔၊ ဟင္း... ဒုကၡပဲ၊ မနက္ျဖန္ မနက္ အေစာႀကီး ထရမွာပါ ဆိုတဲ့ ေန႔က်မွ”

“ဟဲ့- ေကာင္မ တိတ္စမ္း၊ နင့္ဟာနင္ အရာရွိ မကလို႔ ဘာျဖစ္ေနေန၊ ငါ ဂ႐ု မစိုက္ဘူး။ နင္တို႔ ၾကက္သားေၾကာ္လည္း ငါ မစားဘူး၊ ေတာက္- အေရး မပါတဲ့ ငါးျမစ္ခ်င္းေတာ့ ငါ့ကို ခ်ေပးတယ္။ မစားဘူးေဟ့၊ အကုန္ ေခြးေကၽြးပစ္မယ္။ ငါက ေခြးကို သဒၶါတယ္။ နင္တို႔ သားမယား၊ သားသမီး ဆိုတဲ့ ဟာေတြကို တစ္စက္မွ မသဒၶါဘူး၊ ရွင္းၾကလား”

႐ုံးတစ္႐ုံး၏ အရာရွိမ ျဖစ္ဟန္တူေသာ သမီးႀကီး၏ အသံ တိတ္သြား၏။ ၿပီး ေနာက္ တ၀ုန္း၀ုန္း ေျခေဆာင့္ နင္းသြားေသာ ေျခသံမ်ားႏွင့္ အတူ “လက္ျဖဴေရ၊ ေဟ လက္ျဖဴ၊ အို႔အို႔ အို႔အို႔...”  ဟူေသာ အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္လာ၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူရွိ ေနေသာ ဘုိၾကည္က ေျပာ၏။ ခပ္တိုးတိုး သတင္း ေပးျခင္းပင္။

“အဲဒီ လက္ျဖဴ ဆိုတာက သူေမြးထားတဲ့ ေခြးဗ်၊ သူ႔ဖို႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ခပ္ခ်န္ၿပီး ျပင္ေပးထားတဲ့ ထမင္း ဟင္းေတြကို ေခြးကို အကုန္ ခ်ေကၽြး ပစ္ေတာ့မွာ”

“ဟင္- ဒါျဖင့္ သူစားဖို႔ က်ေတာ့ေကာ”

ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ ဘိုၾကည္က ရွင္းျပသည္။
“သူက အရက္ေသာက္ လို႔ မၿပီးေသးဘူး၊ ည ၁၂ နာရီေလာက္ အထိ ေသာက္လို႔ ၿပီးမွ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံ တညံညံနဲ႔ ထစားလိမ့္မယ္၊ ေသာက္ေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုးလည္း ဘယ္သူမွ မအိပ္ရေအာင္ ဂ်ီတိုက္လိုက္၊ တက္ေခါက္လိုက္၊ ကေလာ္ဆဲ လိုက္လုပ္ေန လိမ့္မယ္။ အဲဒါ တစ္ညကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ ည စဥ္ ပံုမွန္ပဲ”

“ဟာဗ်ာ၊ မဟုတ္ေသး ပါဘူး။ သူ႔အိမ္က မိသားစု ၀င္ေတြက ဘာမွ မေျပာၾက ေတာ့ဘူးလား။ မိသားစုက စုစုေပါင္း ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိ သလဲ”

“စုစုေပါင္း သားသမီး ၅ ေယာက္ရွိတယ္။ သမီး ၃ ေယာက္၊ သား ၂ ေယာက္၊ ၅ ေယာက္လံုး ပညာတတ္ ေတြခ်ည္းပဲ။ ဌာနဆိုင္ရာ အရာရွိတို႔၊ ေက်ာင္းဆရာမ တို႔၊ ေဆာက္လုပ္ေရး အင္ဂ်ီ နီယာတို႔ လုပ္ၾကတယ္။ မနက္ လင္းတာနဲ႔ ကုိယ့္လုပ္ငန္းခြင္ ကိုယ္ ထေျပးၾက ရသူေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ လွိမ့္ပိမ့္ၿပီး နားရြက္ထဲ ဂြမ္းဆို႔ၿပီး အိပ္ၾကရ ရွာတာပဲ။ ပညာတတ္ သားသမီးေတြ ဆိုေတာ့ ဖေအကို ျပန္ေျပာရ၊ ေဖ်ာင္းဖ်ရ၊ နားခ်ရ သံေတြကို ေဘးလူ ေတြၾကားမွာ ရွက္ၾကတယ္။ ရွက္ဆို အဘိုးႀကီး ကလည္း တစ္ခါမွ ေျပာလို႔ မရခဲ့ဘူးဘဲ ကို၊ သူ႔ကို တစ္စက္မွ အေ၀ ဖန္ခံတာ မဟုတ္ဘူး။ ေစာဒ ကတက္လာရင္ တက္လာတဲ့ သူကို ကေလာ္ တုတ္္ေတာ့တာ”

“ခက္လိုက္ ပံုမ်ားကြာ” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ၾကားထဲက စိတ္အိုက္လာမိ၏။
“ေနပါဦး ဘိုၾကည္ရ၊ ဒီလူႀကီးက ဘယ္သူတဲ့လဲ၊ ဘာလုပ္သလဲ၊ ပင္စင္စား အဘိုးႀကီးလား”

ဘိုၾကည္က စိတ္မ သက္မသာ ဟန္ႏွင့္ သက္ျပင္းခ်ေလသည္။
“အဘိုးႀကီး နာမည္က ဦးေက်ာင္းေမာင္ တဲ့ဗ်၊ ဘယ္ပင္စင္မွ မစားဘူး။ တစ္သက္လံုး မယားနဲ႔ သားသမီးေတြ လုပ္စာပဲ ထုိင္စားလာတာ၊ အလုပ္အကိုင္ ကေတာ့ ေန႔စဥ္ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အရက္ တစြတ္စြတ္ ေသာက္ၿပီး သားမယား၊ မိသားစု၀င္ ေတြကို ထိုင္ဆဲေန၊ ဂ်ီတိုက္ေနတဲ့ အလုပ္ပဲ လုပ္တယ္။ ကိုယ္ဒီအိမ္ကို ေရာက္လာတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အဲဒီ ၁၀ ႏွစ္လံုးလံုး ဒီအခ်ဳိးပဲ ခ်ဳိးလာတာ ေတြ႕ရတာပဲ။ မူလရပ္ကြက္ အခံ ေရွးမီေနာက္မီ လူႀကီးေတြက ေျပာတာကေတာ့ ဒီအဘိုးႀကီး ေသာင္းက်န္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ခဲ့ ၿပီတဲ့။ ဘယ္သားမယား၊ သားသမီး အတြက္မွ ဘယ္တာ၀န္မွ မယူခဲ့ ဖူးဘူး။ သူ႔ မိသားစု၀င္ လက္ေအာက္ခံ ေတြကို ႏိုင္သေလာက္ တျခား တစိမ္းတရံ ေတြနဲ႔ သူတို႔ မိသားစုနဲ႔ ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ဒိုင္လွ်ဳိလစ္ထြက္ သြားတာပဲ။ အဲဒီ ျပႆနာမွာ သူမပါေအာင္ ေရွာင္ထြက္သြားေရာ၊ ျဖစ္လာရင္ သားမယားနဲ႔ သားသမီး ေတြက ဒိုင္ခံ ေျဖရွင္း ၾကေပေရာ့ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔အိမ္သူေတာ့ မီးေသတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီ သားမယား ေတြရဲ႕ လုပ္စာကုိပဲ ဆူသေကာ၊ ဆဲသေကာနဲ႔ အႏုိင္က်င့္ စားလာတာ”

“ဟင္- ဒါျဖင့္ အဲဒီ သားသမီး ၅ ေယာက္ကိုေတာ့ ပညာတတ္ ႀကီးေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့သတဲ့ တုံးဗ်”

“အဲဒါက အဘြားႀကီးရဲ႕ အစြမ္းဗ်၊ သူ႔မိန္းမ အဘြားႀကီးက တစ္ခ်ိန္တုန္းက အေတာ္ခ်မ္းသာ တယ္ဗ်၊ ဒီ ရပ္ကြက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုး သူေဌး မိသားစု စာရင္း၀င္ ထဲမွာ ပါသတဲ့၊ အဘြားႀကီးရဲ႕ ဥစၥာ ပစၥည္းေတြနဲ႔ စရိတ္လုပ္ၿပီး ပညာသင္ ခဲ့ၾက ရတာေပါ့။ အဘြားႀကီးလည္း သူနဲ႔ညားၿပီး ကတည္းက ခၽြတ္ျခံဳက်ရ ေတာ့တာပါပဲ တဲ့ဗ်ာ၊ ကံေကာင္းတာက အဘြားႀကီးရဲ႕ ဥစၥာ ပစၥည္းေတြ ကုန္ခ်ိန္မွာ သားသမီး ေတြက ဘြဲ႕ေတြရ၊ အလုပ္ အကိုင္ေတြ ရၾကၿပီး ၀င္ေငြ ကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္လာၾက တာနဲ႔ ကြက္တိအံက် ျဖစ္သြား ခဲ့တာပဲ။ သားသမီး ေတြက  တစ္လွည့္ ျပန္ေထာက္ပံ့ ႏိုင္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ အေျခပ်က္ အေနပ်က္ႀကီး ျဖစ္မသြား ေတာ့ဘဲ “ဆင္ပိန္ေတာ့ ကၽြဲ” ဆိုသလုိ လူတန္းေစ့ေတာ့ ရပ္တည္ ႏိုင္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ေန႔ စဥ္ အရက္ဖိုးေတာင္ သားသမီး ေတြက ထုတ္ေပးရတာ၊ အရက္ဖိုး မရတဲ့ ေန႔ရယ္လို႔လည္း မရွိပါဘူး။ သားသမီး ေတြက ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွက္စရာ ဘာသံမွ ထြက္မလာရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ေပးသြား ၾကတာပဲ။ အလုပ္ မသြားခင္ တစ္ေယာက္ကို ၅၀၀ စီေလာက္ ထုတ္ေပးသြားဦး၊ ဟိုက ၅ ေယာက္ဆိုေတာ့ အရက္ဖိုး တစ္ေန႔ ၂၅၀၀ ေတာ့ တိန္တိန္ျမည္ လို႔ပဲ။ ဒါကိုပဲ အဘိုးႀကီးက အဟုတ္ႀကီး မွတ္ေနပံု ရပါတယ္။ ဖေအ အရက္ ေသာက္ဖို႔ကို ဘယ္သား သမီးက ပိုက္ဆံ ေန႔တိုင္းထုတ္ေပး ခ်င္ပါ့ မလဲဗ်ာ။ လက္ဖက္ ရည္ေသာက္၊ မုန္႔စားဖို႔သာ ေပးခ်င္ ၾကမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မရဘူးဗ်ဳိ႕၊ အဘိုးႀကီးကေတာ့ ေပးလာသမွ် အကုန္ အရည္ေဖ်ာ္ ပစ္တာခ်ည္းပဲ”

“ဟာဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီလို လူမ်ဳိးကို ေတြ႕ပဲ မေတြ႕ဖူး ပါလား ဘိုၾကည္ရ၊ မိန္းမကို ထားလိုက္ဦးေတာ့၊ ကုိယ့္ သားသမီးေတြ အေပၚေတာ့ ဖခင္စိတ္ ေမြးဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ေနရာတကာ ငါအေဖပဲ ဆိုၿပီး အထက္စီး ကခ်ည္း တစ္ဖက္သတ္ ေနရာယူ ေနတာကေတာ့ တရား မဲ့လြန္းရာ က်တယ္ဗ်ာ”

သည္ေတာ့ ဘိုၾကည္က ခပ္တိုးတိုး ျပန္ေျပာသည္။
“ဘိုစိုးရယ္၊ ခင္ဗ်ားမွ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဦးေက်ာင္းေမာင္လို လူကို ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ခဲ့ ဖူးပါဘူး။ သားသမီးေတြ၊ သမက္နဲ႔ ေခၽြးမေတြ ဆိုတာကေတာ့ ပညာတတ္ေတြ ကိုးဗ်ာ၊ ငါတို႔ တစ္ေတြကိုက အေၾကာင္းကံ မေကာင္း ခဲ့ၾကလို႔ သူ႔၀ဋ္ေႂကြး ေတြကို လာ၀ိုင္း ဆပ္ေနၾကရ တာပဲလို႔ပဲ တံုးတံုးခ် သတ္မွတ္ လိုက္ၾကၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲ ေနၾကေတာ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဥေပကၡာ ပါရမီကို ေန႔စဥ္ ျဖည့္က်င့္ ေနၾကရတဲ့ မိသားစုဗ်၊ အားႀကီး သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ၊ သူ မေသ မခ်င္းေတာ့ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ဆူခ်င္ရာဆူ၊ လွိမ္ပိမ့္ ခံၾက႐ုံပဲ၊ ငရဲေတာ့ မယူေတာ့ဘူး။ အကုသိုလ္ အဘိဇၩာ ေတြလည္း ပြားမေနေတာ့ ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾက ပံုရတယ္”

ကၽြန္ေတာ္သည္ကား အေတာ္ စိတ္ညစ္ သြားေလသည္။ ရင္ထဲတြင္လည္း မအီ မလည္ႀကီး ခံစား လာရ၏။
“ေအးဗ် ဘိုၾကည္ရ၊ ငရဲတကာ့ ငရဲထဲမွာ မိဘက ျပန္ေပးတဲ့ ငရဲကို ယူရတာ လူျဖစ္ အ႐ႈံးဆံုးပဲ။ တစ္ဖက္က ကိုယ့္မိဘ အရင္း ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္လိုလုပ္ တုံ႔ျပန္ ရမွာတုံး၊ သားသမီး ေတြက မိဘအေပၚ မသိတတ္ ဘူးလို႔ ေျပာရတာက လူၾကားလို႔ ေကာင္းေသးတယ္။ မိဘေတြက သားသမီးေတြ အေပၚ မသိတတ္ ဘူးလို႔ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ပါးစပ္ ကမွ ေျပာလို႔ထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငရဲက ႀကီးဦးမယ္ေလ။ ဒီ ေတာ့ ဆူးၾကားက ဘူးခါးလို လွိမ့္သာ ခံၾက ေပေရာ့ေပါ့”

“ခင္ဗ်ား မယံုရင္ ေစာင့္ၾကည့္ဘုိစိုး၊ ဒီမွာ တစ္လေလာက္ ေနရင္ ခင္ဗ်ား အဲဒီဘက္ အိမ္က ရင္ထုမနာ ဇာတ္ေမ်ာႀကီးကို စ- လယ္- ဆံုး အားလံုး သိသြားရမယ္။ မနက္ ခုနစ္နာရီ ေလာက္ဆိုရင္ ဦးေက်ာင္းေမာင္က အရက္ဆိုင္က ျပန္ခဲ့ၿပီ၊ ဆိုင္မွာ ေသာက္ခဲ့ၿပီး သလို တစ္ေနကုန္ ဆက္ေသာက္ဖို႔၊ မူးဖို႔၊ ရမ္းဖို႔၊ ရန္ရွာဖို႔ အရက္လည္း အျပည့္အစံု ၀ယ္လာ ခဲ့ၿပီးၿပီ ေအာက္ေမ့ေပေတာ့”

ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ “အံ့ဖြယ္ သုတ ပါတကား”ဟု ေအာခ်ရန္သာ ရွိပါေတာ့သည္။ သို႔ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လူ ဘိုၾကည္ က အပိုခ်ဲ႕ကား ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ေခ်။ အေၾကာင္းမူ ထို တစ္လတာ အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ လာခဲ့ေသာ တစ္ခ်ိန္လံုးတြင္ ဦးေက်ာင္းေမာင္တို႔ မိသားစု၏ မေျပာင္းလဲေသာ ဇာတ္၀င္ခန္း မ်ားကို အီဆိမ့္ေနေအာင္ ၾကားခဲ့ရ သိခဲ့ရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေတာ့၏။ သူတို႔ ဇာတ္လမ္းက အတက္အက် မရွိ တကယ့္ကို “ထူးမျခားနား”ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။

သို႔ရာတြင္ ထူးျခားခ်င္ လာေတာ့လည္း တစ္ခ်က္တည္းပင္ ဇာတ္သိမ္းခန္းသို႔ ဆုိက္ကာ “ၿပီးပါၿပီ” စာတန္း ထိုးေလသည္။ အျခား မဟုတ္။ ဦးေက်ာင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုး သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၄။
ဟိုဘက္ သည္ဘက္ ေျခာက္ေပေလာက္သာ ကြာေသာ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘိုၾကည္တို႔လည္း ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ အသုဘကို သြားေရာက္၀ိုင္း၀န္း ကူညီ ၾကရသည္။ အသုဘ႐ႈ ပရိသတ္ကို ဧည့္ခံဖို႔ ေရေႏြးအိုး တည္တာက အစ အိမ္ေရွ႕မွာ ကြယ္လြန္သူ ဦးေက်ာင္းေမာင္ အသက္ ၇၀ ႏွစ္၊ ဘယ္ေန႔ ကြယ္လြန္သည္။ ဘယ္ေန႔ ေရေ၀း သုသာန္သို႔ ပို႔ေဆာင္မည္။ ေနအိမ္မွ အသုဘပို႔ ဘတ္စ္ ကားေတြ ဘယ္ႏွနာရီ ထြက္မည္ ဆိုတာေတြကို သင္ပုန္း တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေရးေထာင္တာ အဆံုးေပါ့။ ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ သားသမီး ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးစားခင္မင္ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံၾကပါသည္။

အသုဘ ကေတာ့ ေျပာမယံု၊ ၾကံဳဖူးမွ သိၾကရမည့္ အသုဘ ျဖစ္၏။ မယား ၁၊ သမီး ၃၊ ေခၽြးမ ၂၊ အမ်ဳိး သမီးခ်ည္း ၆ ေယာက္ ရွိေသာအိမ္ဟု မိုးႀကိဳးပစ္ ဘုရားစူး က်ိန္တြယ္ေျပာရ မလိုျဖစ္သည္။ က်န္ရစ္သူ ေတြထဲက သား ၂ ေယာက္ ကေတာ့ ထားပါေတာ့။ ေယာက္်ားေလး ေတြမို႔ မငိုမိေအာင္ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ ထားၾကသည္ဟု။

သို႔ေပမည့္ မိန္းမသား ၆ ေယာက္ကလည္း ခပ္တည္တည္ပင္။ ဣေႁႏၵ မပ်က္ၾက။ သမီးအရင္းေတြက လည္း “အေဖရဲ႕၊ အဘရဲ႕” ဆိုၿပီး ငိုဖို႔ ေနေနသာသာ အေလာင္းျပင္ဆင္ ထားေသာ ခုတင္ေပၚမွ အေလာင္းကိုပင္ ေစ့ေစ့ မၾကည့္ၾက။ ငိုခ်လိုက္ မိမွာစိုး၍ မၾကည့္ ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က “ေဖာ့”၍ေတြးသည္။ “ေျဖ”၍ ေတြးသည္။
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမ်ားက တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေလသည္။ ေတာ္ ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွား ဖို႔ေကာင္းၿပီး သံေ၀ဂ ယူစရာ တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ဇာတ္သိမ္းခန္းႀကီးကို အသုဘပို႔ ေဆာင္ၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳေတြ႕ လာခဲ့ရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္တြင္ ေနအိမ္မွသည္ ေရေ၀း သုသာန္သို႔ အသုဘပို႔ ကားေတြ တန္းစီထြက္သည္။ သားသမီးေတြ၊ သမက္၊ ေခၽြးမေတြက အရာရွိေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာမ၊ အင္ဂ်င္ နီယာေတြ ဆိုေတာ့ သူတို႔မိတ္ေဆြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ႐ုံးသူ ႐ံုးသားမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရး ၀န္ထမ္းမ်ားလည္း လူမႈေရး အရ လာေရာက္ ပို႔ေဆာင္ၾက သျဖင့္ အေတာ္ လူစည္သည္။ ဘတ္စ္ကား ၆ စင္း အျပည့္။

သုသာန္ကို ေရာက္ေတာ့ အေလာင္းထားသည့္ ခန္းမထဲ ေရႊ႕ေျပာင္းကာ ေခတၱျပင္ဆင္ ထားရ၏။ မီး သၿဂႋဳဟ္စက္ထဲ ထည့္ဖို႔ အလွည့္က်ေအာင္ ေစာင့္ၾကရ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘတ္စ္ ကား ၆ စင္းတိုက္ လိုက္ပါ လာေသာ အသုဘပို႔ ပရိသတ္ကို ေရသန္႔ဘူး ေ၀၏။ ယပ္ေတာင္ကမ္း၏။ ဆပ္ျပာမႈန္႔ထုပ္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ထုပ္မ်ား ကမ္းလွမ္း၏။ ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ စ်ာပန ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အတြက္ ဘာမွ်လိုေလ ေသးမရွိ။ လုိေနတာက မ်က္ရည္ က်မည့္သူ။ လစ္ဟာ ေနတာက ငိုေႂကြးမည့္ သူေတြသာ ျဖစ္သည္။

တစ္နာရီခန္႔ ၾကာေတာ့ မီးသၿဂႋဳဟ္မည့္ ဌာနမွ တာ၀န္ ရွိသူက ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ အလွည့္က်ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း လာသတင္း ပို႔၏။ က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္ မ်ားက ခန္းမထဲ မွာပင္ အေလာင္းကို ဟန္မပ်က္ ၀ိုင္းထိုင္ကန္ေတာ့ လိုက္ၾက၏။ ဘယ္သူမွ မ်က္ရည္ မက်ၾကပါ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မပ်က္ၾကပါ။ အေလာင္းကို လာသယ္ေတာ့ မီးသၿဂႋဳဟ္ တာ၀န္ရွိသူက “အ႐ိုးျပာ ယူၾကဦး မွာလား ခင္ဗ်ာ”ဟု ဦးေက်ာင္းေမာင္ ၏ဇနီးႏွင့္ သားအႀကီးဆံုး အင္ဂ်င္နီယာ တို႔ကို ေမး၏။ သားႀကီးက မိခင္ျဖစ္သူကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ မိခင္၏ ဆႏၵကို ေတာင္းခံလိုက္သည့္ အၾကည့္။

“ေနပါ ေစေတာ့ကြယ္၊ ဘာမွ မယူေတာ့ ပါဘူး”

ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ ဇနီးျဖစ္သူက ခပ္ေအးေအး ေပးလိုက္ေသာ အေျဖ ျဖစ္သည္။
“သူ ႏွိပ္စက္ သမွ်ေတြကို ကာလ အၾကာႀကီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေခါင္းငံု႔ခံလာ ခဲ့ၾက ၿပီးမွေတာ့ ေနာက္ဆံုး ႂကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ ျပာမႈန္႔ ကေလး တစ္မႈန္ေတာင္ ဒီလူ နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ ပါဘူး”ဟု ဆိုလိုေလ သလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲသလိုပဲ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူခံစား မိရ၏။ အ႐ိုးျပာကို မယူေတာ့ဘူး ဆိုတာက အျခား တစ္ေနရာ ရာမွာ အမွတ္တရ ေနရာတစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး အုတ္ဂူေတြ၊ ဘာေတြ လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိဘူးဆို သည့္သေဘာပဲ မဟုတ္လား။
စႀကၤံလမ္း အတိုင္း “ေခါင္း”ကို လက္တြန္း လွည္းႏွင့္ သယ္လာ ခဲ့ၾကစဥ္ မွာပင္ သားအႀကီးက တစ္စံု တစ္ရာကို သတိရ သြားဟန္ ျဖင့္ “ခဏ၊ ခဏေလးဗ်ာ” ဟု တား၏။ တြန္းလွည္းရပ္ ေပးလိုက္ေတာ့ တြန္းလွည္း ေပၚvǂ ေပၚုး အားလံုး သိသြားရမယ္။ မနက္ ခုနစ္နာရီ ေလာက္ဆိုရင္ ဦးေက်ာင္းေမာင္က အရက္ဆိုင္က ျပန္ခဲ့ၿပီ၊ ဆိုင္မွာ ေသာက္ခဲ့ၿပီး သလို တစ္ေနကုန္ ဆက္ေသာက္ဖို႔၊ မူးဖို႔၊ ရမ္းဖို႔၊ ရန္ရွာဖို႔ အရက္လည္း အျပည့္အစံု ၀ယ္လာ ခဲ့ၿပီးၿပီ ေအာက္ေမ့ေပေတာ့”

ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ “အံ့ဖြယ္ သုတ ပါတကား”ဟု ေအာခ်ရန္သာ ရွိပါေတာ့သည္။ သို႔ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လူ ဘိုၾကည္ က အပိုခ်ဲ႕ကား ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ေခ်။ အေၾကာင္းမူ ထို တစ္လတာ အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ လာခဲ့ေသာ တစ္ခ်ိန္လံုးတြငေသာ ပုစၧာအတြက္ အေျဖကို ထို အသုဘမွ အျပန္တြင္ပင္ ဘိုၾကည္က ေပးလာခဲ့ ပါသည္။ J Nည္။ ာင္ ၾကားခဲ့ရ သိခဲ့ရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေတာ့၏။ သူတို႔ ဇာတ္လမ္းက အတက္အက် မရွိ တကယ့္ကို “ထူးမျခားနား”ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။

သို႔ရာတြင္ ထူးျခားခ်င္ လာေတာ့လည္း တစ္ခ်က္တည္းပင္ ဇာတ္သိမ္းခန္းသို႔ ဆုိက္ကာ “ၿပီးပါၿပီ” စာတန္း ထိုးေလသည္။ အျခား မဟုတ္။ ဦးေက်ာင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုး သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၄။
ဟိုဘက္ သည္ဘက္ ေျခာက္ေပေလာက္သာ ကြာေသာ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘိုၾကည္တို႔လည္း ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ အသုဘကို သ္ေလာက္ သားေလာက္မို႔ စာရြက္ရြက္ေရ ပိုဆြဲၿပီး ကိုယ္ယူထားတာ၊ ဖတ္ၾကည့္ေပေတF ေပေတအစ အိမ္ေရွ႕မွာ ကြယ္လြန္သူ ဦးေက်ာင္းေမာင္ အသက္ ၇၀ ႏွစ္၊ ဘယ္ေန႔ ကြယ္လြန္သည္။ ဘယ္ေန႔ ေရေ၀း သုသာန္သို႔ ပို႔ေဆာင္မည္။ ေနအိမ္မွ အသုဘပို႔ ဘတ္စ္ ကားေတြ ဘယ္ႏွနာရီ ထြက္မည္ ဆိုတာေတြကို သင္ပုန္း တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေရးေထာင္တာ အဆံုးေပါ့။ ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ သားသမီး ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးစားခင္မင္ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံၾကပါသည္။

အသုဘ ကေတာ့ ေျပာမယံု၊ ၾကံဳဖူးမွ သိၾကရမည့္ အသုဘ ျဖစ္၏။ မယား ၁၊ သမီး ၃၊ ေခၽြးမ ၂၊ အမ်ဳိး သမီးခ်ည္း ၆ ေယာက္ ရွိေသာအိမ္ဟု မိုးြဲလို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ကူးေျပာင္းလင္းျပက္ သြားခဲ့ျခင္း ျဖဢ(/း ျဖာ့ ထားပါေတာ့။ ေယာက္်ားေလး ေတြမို႔ မငိုမိေအာင္ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ ထားၾကသည္ဟု။

သို႔ေပမည့္ မိန္းမသား ၆ ေယာက္ကလည္း ခပ္တည္တည္ပင္။ ဣေႁႏၵ မပ်က္ၾက။ သမီးအရင္းေတြက လည္း “အေဖရဲ႕၊ အဘရဲ႕” ဆိုၿပီး ငိုဖို႔ ေနေနသာသာ အေလာင္းျပင္ဆင္ ထားေသာ ခုတင္ေပၚမွ အေလာင္းကိုပင္ ေစ့ေစ့ မၾကည့္ၾက။ ငိုခ်လိုက္ မိမွာစိုး၍ မၾကည့္ ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က “ေဖာ့”၍ေတြးသည္။ “ေျဖ”၍ ေတြးသည္။
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမ်ားက တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေလသည သိေစ အပ္ပါသည္။
နာက်င္ ေၾကကြဲစြာျဖင့္
ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ား၊

Kp|
ကႀကီးကို အသုဘပို႔ ေဆာင္ၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳေတြ႕ လာခဲ့ရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္တြင္ ေနအိမ္မွသည္ ေရေ၀း သုသာန္သို႔ အသုဘပို႔ ကားေတြ တန္းစီထြက္သည္။ သားသမီးေတြ၊ သမက္၊ ေခၽြးမေတြက အရာရွိေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာမ၊ အင္ဂ်င္ နီယာေတြ ဆိုေတာ့ သူတို႔မိတ္ေဆြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ႐ုံးသူ ႐ံုးသားမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရး ၀န္ထမ္းမ်ားလည္း လူမႈေရး အရ လာေရာက္ ပို႔ေဆာင္ၾက သျဖင့္ အေတာ္ လူစည္သည္။ ဘတ္စ္ကား ၆ စင္း အျပည့္။

သုသာနားေယာင္ကာ ေအာ္ဂလီ ဆန္မိရေသး သည္ဆိုေတာ့၊ သူတို႔က ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ ဒဏ္ကို အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ အနီးကပ္ ရင္စည္းခံ၊ ေက်ာေကာ့ ခံခဲ့ၾကရ သူေတြ ျဖစ္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို ဘယ္လိုမွ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျဖေလွ်ာ့ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္လို႔ မရဘဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သို႔ ေပမယ့္ ခက္လိုက္ပံုက ကၽြန္ေတာ္က သူစိမ္း တစ္ဦးမို႔ ထားပါဦးေတာ့။ သူတို႔ အေနႏွင့္ တြက္ၾကည့္လွ်င္ သူတို႔က “လင္အရင္း ေခါက္ ေခါက္”၊ “ဖခင္အရင္း ေခါက္ ေခါက္”ႀကီးေလ။

မည္သည့္ မိသားစုတြင္ မဆို ဇနီးတစ္ဦး အဖို႔ “လင္ ေယာက်္ား” ျဖစ္သူ၊ သား သမီးတို႔ အဖို႔ “ဖခင္” ျဖစ္သူ လူတစ္ေယာက္သည္ အားလံုး၏ အဓိက ဦးၫြတ္ ေလးစား အားကိုးရာ အေရးႀကီးဆံုး ပင္မဇာတ္လိုက္ ျဖစ္သည္။ ႐s ္။ ႐ႋဳဟ္စက္ထဲ ထည့္ဖို႔ အလွည့္က်ေအာင္ ေစာင့္ၾကရ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘတ္စ္ ကား ၆ စင္းတိုက္ လိုက္ပါ လာေသာ အသုဘပို႔ ပရိသတ္ကို ေရသန္႔ဘူး ေ၀၏။ ယပ္ေတာင္ကမ္း၏။ ဆပ္ျပာမႈန္႔ထုပ္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ထုပ္မ်ား ကမ္းလွမ္း၏။ ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ စ်ာပန ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အတြက္ ဘာမွ်လိုေလ ေသးမရွိ။ လုိေနတာက မ်က္ရည္ က်မည့္သူ။ လစ္ဟာ ေနတာက ငိုေႂကြးမည့္ သူေတြသာ ျဖစ္သည္။

တစ္နာရီခန္႔ ၾကာေတာ့ မီးသၿဂႋဳဟ္မည့္ ဌာနမွ တာ၀န္ ရွိသူက ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ အလွည့္က်ၿပီ ျဖစ္ေၾကာေသာ ေနာက္ဆံုး ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘ၀င္ မက်ႏိုင္ ျဖစ္ေန မိရသည္မွာ သုသာန ုသာန္ ၀ိုင္းထိုင္ကန္ေတာ့ လိုက္ၾက၏။ ဘယ္သူမွ မ်က္ရည္ မက်ၾကပါ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မပ်က္ၾကပါ။ အေလာင္းကို လာသယ္ေတာ့ မီးသၿဂႋဳဟ္ တာ၀န္ရွိသူက “အ႐ိုးျပာ ယူၾကဦး မွာလား ခင္ဗ်ာ”ဟု ဦးေက်ာင္းေမာင္ ၏ဇနီးႏွင့္ သားအႀကီးဆံုး အင္ဂ်င္နီယာ တို႔ကို ေမး၏။ သားႀကီးက မိခင္ျဖစ္သူကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ မိခင္၏ ဆႏၵကို ေတာင္းခံလိုက္သည့္ အၾကည့္။

“ေနပါ ေစေတာ့ကြယ္၊ ဘာမွ မယူေတာ့ ပါဘူး”

ဦးေက်ာင္းေမာင္၏ ဇနီးျဖစ္သူက ခပ္ေအးေအး ေပးလိုက္ေသာ အေျဖ ျဖစ္သည္။
“သူ ႏစ္သည္။

သူက အေတာ္အသင့္ ခမ္းနားေသာ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုသို႔ ေခၚသြားကᬄ ားက့ ေနာက္ဆံုး ႂကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ ျပာမႈန္႔ ကေလး တစ္မႈန္ေတာင္ ဒီလူ နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မျမင္ခ်င္ေတာ့ ပါဘူး”ဟု ဆိုလိုေလ သလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲသလိုပဲ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူခံစား မိရ၏။ အ႐ိုးျပာကို မယူေတာ့ဘူး ဆိုတာက အျခား တစ္ေနရာ ရာမွာ အမွတ္တရ ေနရာတစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး အုတ္ဂူေတြ၊ ဘာေတြ လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိဘူးဆို သည့္သေဘာပဲ မဟုတ္လား။
စႀကၤံလမ္း အတိုင္း “ေခါင္း”ကို လက္တြန္း လွည္းႏွင့္ သယ္လာ ခဲ့ၾကစဥ္ မွာပင္ သားအႀကီးက တစ္စံု တစ္ရာကို သတိရ သြားဟနတာ္ အစာ မေၾကသလို ျဖစ္ေနမိသည့္ ကိစၥသို႔ ဦးတည္ၿပီး ေျပာလိုက္မိ၏။

“ဘ ; r /> “ဘုး အားလံုး သိသြားရမယ္။ မနက္ ခုနစ္နာရီ ေလာက္ဆိုရင္ ဦးေက်ာင္းေမာင္က အရက္ဆိုင္က ျပန္ခဲ့ၿပီ၊ ဆိုင္မွာ ေသာက္ခဲ့ၿပီး သလို တစ္ေနကုန္ ဆက္ေသာက္ဖို႔၊ မူးဖို႔၊ ရမ္းဖို႔၊ ရန္ရွာဖို႔ အရက္လည္း အျပည့္အစံု ၀ယ္လာ ခဲ့ၿပီးၿပီ ေအာက္ေမ့ေပေတာ့”

ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ “အံ့ဖြယ္ သုတ ပါတကား”ဟု ေအာခ်ရန္သာ ရွိပါေတာ့သည္။ သို႔ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လူ ဘိုၾကည္ က အပိုခ်ဲ႕ကား ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ေခ်။ အေၾကာင္းမူ ထို တစ္လတာ အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ လာခဲ့ေသာ တစ္ခ်ိန္လံုးတြင ၾကည့္၍ ေျပာပါသည္။ ထိုစကားကို ေျပာဖို႔လည္း သူ အေတာ္အားျဖည့္ သတိၱေမြး ယူရပံု ေပၚ၏။ သ႔ူ ေရွ႕ဘက္တြင္ ခ်ထားေသာ ၀ီစကီ ဖန္ခြက္ကို တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ပစ္ လိုက္ပံုက အရက္ ႀကိဳက္လြန္းလွ၍ မဟုတ္ဘဲ ေျပာေတာ့မည့္ စကားအတြက္ အရက္ထံမွ စစ္ကူေတာင္း လိုက္ဟန္သာ ေပါက္ေနေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

“စာေရး ဆရာရယ္၊ ဆရာ အျပစ္ တင္ရင္လည္း ခံရမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ဆရာေျပာတဲ့ “အိမ္ဦးနတ္”ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ ကေလးနဲ႔တင္ ရပ္မထား လိုက္ပါနဲ႔၊ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ မိသားစုရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္ က “ေစတန္” ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ေကာလို႔ ဆက္ျဖည့္ေတြးေပး ၾကည့္ပါဦး”

ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ေခ်ာက္ခ်ား သြားပါသည္။ ၾကည့္စမ္း။ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ ထည့္မေတြး မိခဲ့သည့္ ႐ႈေထာင့္ဘက္က ရပ္ၿပီး ေျပာလာျခင္း ပါကလား။ ကိုယ့္ အိမ္ဦးနတ္က ေစတန္ျဖစ္ေန ခဲ့ရင္ေကာ...တဲ့။ “ေစတန္” ဆိုတာက မာရ္နတ္ကဲ့သို႔ ေသာနတ္ဆိုး တစ္ပါးပဲေလ။ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္ ေက်ာခ်မ္းစရာ ေမးခြန္း တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေျဖဆို ေခ်ပစရာ စကားလံုးေတြ အသင့္ရွိ မေနခဲ့ပါ။ ထိုစဥ္မွာပဲ သူက ဆက္ေျပာပါသည္။

“ေတာင္ေပၚမွာပဲ ေပါက္ေပါက္၊ ေျမျပန္႔မွာပဲ ေပါက္ေပါက္၊ ပဒိုင္းပင္မွန္ ရင္ ပဒိုင္းသီးသီးၿပီး စားမိရတဲ့ သူ မွန္သမွ်ကို ႐ူးသြပ္ေစ မွာကေတာ့ ျငင္းမရတဲ့ အျမဲတမ္း အမွန္တရား တစ္ခုပါ ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွာက ပဒိုင္းသီးမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ၿပီး အလိုမရွိဘဲ ျငင္းပယ္ခြင့္ မဲ့စြာ စားခဲ့ၾကရ၊ ႐ူးခဲ့ ၾကရသူေတြ ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေသခန္းျပတ္ မဟုတ္ဘူး၊ သံသရာ အဆက္ဆက္ပါ ျပတ္စဲ ခ်င္ၾကလို႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္ မရခဲ့ၾကတဲ့ စကားေတြကို သူၾကားလို ၾကားျငားဆိုတဲ့ ေတာ္ေတာ္ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရးေရးေလးနဲ႔ ရင္ဖြင့္ ေျပာလိုက္မိ ၾကတဲ့ သေဘာပါ”

၀မ္းနည္း ေဆြးျမည့္ ဖြယ္ထုေခ် ေျဖရွင္းခ်က္ စကားလံုးေတြက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရင္ထဲသို႔ ၾကမ္းရွေသာ သံစား ေကာ္ပတ္၏ မ်က္ႏွာ ျပင္တစ္ခုႏွယ္ ပြတ္တိုက္ သြားခဲ့၏။ သူ သက္ျပင္းခ်ကာ ဆက္ေျပာ ျပန္ပါသည္။
“ယံုပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို မမုန္းခဲ့ ၾကပါဘူး၊ နင္ပဲ ငဆလည္း တုံ႔ျပန္ေအာ္ဟစ္ မေစာ္ကား ခဲ့ၾကပါဘူး၊ တို႔ဟာ သူ႔သားသမီး ေတြပဲ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ သားသမီး စည္းမ်ဥ္းအကန္႔ အသတ္ ေဘာင္ထဲမွာပဲ အားထား ေလာက္စရာ၊ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ေလာက္ စရာ ဦးေဆာင္မႈ တစ္ခုခု ထြက္ေပၚ လာႏိုးႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ရင္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ႀကီးစြာနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ေနေပး ခဲ့ၾကတာပါ၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ...”

သူသည္ေျပာရင္း ေမာလ် သြားသလို ရပ္တန္႔ ပစ္လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ၀ီစကီ တစ္ပက္ကို ဆတ္ခနဲ ေကာက္ေမာ့ ထည့္လိုက္ျပန္၏။ သို႔ေသာ္ သူမူးယစ္ေနျခင္း မရွိပါ။  သူ႔ရင္ထဲက ျပင္းျပေသာ ဆႏၵေဇာ တစ္ခုက မူးယစ္ျခင္းကို ဆီးတားထားပံု ရပါသည္။ သူ႔စကားကို ေရွ႕သို႔ဆက္ ျပန္ပါသည္။

“အဆိပ္ပင္မွန္း သိရက္နဲ႔ေတာ့ မိုက္မိုက္မဲမဲ ဆက္ၿပီး ေရမေလာင္းသင့္ ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ ခံယူမိ ၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ ဖခင္နဲ႔ သားသမီး၊ ဇနီးနဲ႔ လင္ေယာက်္ား ဆိုေပမယ့္ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္ထိုက္တဲ့ တရား မွ်တမႈ၊ စာနာေဖးမမႈ၊ လူသားဆန္မႈ “စတုတ္”နဲ႔ တိုက္ခ် ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုမွ မ်က္ႏွာ မလိုက္တတ္တဲ့“အမွန္တရား”  က အထိုက္တန္ဆံုး မ်က္ႏွာျပင္ ညီတဲ့ အေျဖကို ထုတ္ေပး စျမဲပါပဲ။ အဲဒီ အေျဖကိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးရြားတဲ့ ရလဒ္ ျဖစ္ပေစ ေသြးမေၾကာင္ စတမ္း လက္ခံႏိုင္ဖို႔ သတၱိေမြးၾက ရပါလိမ့္မယ္။ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီ လက္တံေတြ လက္၀ဲရစ္ ေျပာင္းျပန္ လည္ျပေနတဲ့ နာရီႀကီးကို ျမင္ပါရက္နဲ႔ ဒါဟာ အခ်ိန္မွန္ ပါပဲလို႔ မ်က္စိမွိတ္ ေခါင္းညိတ္ ေပးေနရင္ နာရီရဲ႕ အမွားလား။ ေခါင္းညိတ္သူရဲ႕ အမွားလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မမွားခ်င္ ၾကဘူးဗ်ာ။ သူ႔အမွားကို ကိုယ့္အမွား အျဖစ္ မခံခ်င္ ၾကတာဟာ လူတိုင္းရဲ႕ သဘာာ၀ က်တဲ့ လိုအင္ ဆႏၵပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ကေတာ့ အဲလို ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း အေတြးနဲ႔ သေဘာထားညီ ေနတဲ့ဆႏၵ တစ္ခုကို လက္မွတ္ ကိုယ္စီထိုးၿပီး ထည့္ေပး လိုက္ခဲ့ ၾကတာပါ။ မတုံ႔ျပန္ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူ႔ကို ၀ိုင္းအႏိုင္ က်င့္လိုက္ၾကတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္မွန္တဲ့ ခံစား ခ်က္ေတြနဲ႔ ရင္ကြဲနာ ပန္ၾကားခ်က္ တစ္ေစာင္ တင္လိုက္ၾက႐ုံ သက္သက္ပါပဲ၊ အဲဒီအတြက္ အျပစ္ရွိတယ္ ဆိုရင္လည္း က်ခ်င္တဲ့ ငရဲ က်ပေစေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္ၿပီး ခံ႐ုံပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ထပ္မံေရြးခ်ယ္ ဖို႔လမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး ဆရာ”

သားႀကီး ျဖစ္သူ၏ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ အဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ ေၾကကြဲသြား ရပါေတာ့သည္။ မည္သို႔မွ်လည္း ေစာဒက မတက္လို ေတာ့ပါ။ သူတို႔ လုပ္ရပ္အတြက္ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္ဟုလည္း မေ၀ဖန္ မေစာေၾကာလို ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္သူတို႔ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ထိုေနာက္ ဆံုးပန္ၾကား လႊာကို ဦးေက်ာင္းေမာင္ တစ္ေယာက္ မဖတ္မိပါ ေစႏွင့္ဟုေတာ့ က်ိတ္၍ ဆုေတာင္းလိုက္မိ ပါေသး၏။ အကယ္၍မ်ား တစ္စံု တစ္ခုေသာ ဘ၀မွသည္ ထိုစာလႊာကို ဖတ္မိသြားလွ်င္ ေဒါ တပြပြျဖင့္ တက္ေခါက္ကာ တစ္ေက်ာ့ ျပန္လာ ႏွိပ္စက္ေလဦး မလားဟု ၾကားကေန အေခ်ာင္၀င္ စုိးရိမ္ ေနမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူႀကီး၏ “သမာဓိ”ကို စိတ္မခ်ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႕၊ ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့ ဆိုတဲ့ စကားလည္း အရွိသားပဲ။ ၾကာေတာ့လည္း ဦးေက်ာင္းေမာင္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသမွ် ခါးသီး မႈေတြကို ေမ့ေလ်ာ့သြားၾက ေပလိမ့္မေပါ့”ဟု ေျဖသာစရာ ကိုသာ ရွာၾကံ ေတြးမိ၏။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ပင္ ထိုအေတြးကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပယ္ခ်ပစ္ လိုက္ရျပန္သည္။

မဟုတ္ေသး ပါဘူး။ လက္ေတြ႕မွာ ၾကံဳလာရတဲ့ အေနအထား ကိုက ပတ္စာ မခြာခင္ ကတည္းက ဖ်ာသိမ္းႏွင့္ၿပီး ျဖစ္သလို ပြဲမၿပီးခင္ ကတည္းက မီးေသၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ က်န္ရစ္သူ မိသားစု အေနျဖင့္လည္း တတမ္းတတ လြမ္းေနၾကဖို႔ အေၾကာင္း ရွိေတာ့မည္ မထင္ပါ။ ထိုထပ္ဆင့္ အေတြး ၀င္လာေတာ့ မွပင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ သက္ျပင္းေမာႀကီး တစ္႐ႈိက္ျပဳတ္က် သြားရ ပါေတာ့သည္။

ဟုတ္သေလ။ အဲဒါမွ တကယ့္အခက္။
ေတြးသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ စဥ္းစား ၿပီးေတာ့သာ ရင္ထု ၾကေပေတာ့။
ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ။ အိမ္ဦးနတ္ တစ္ေယာက္လံုး ေသဆံုးစုေတ သြားပါလ်က္နဲ႔ က်န္ရစ္ သူေတြမွာ လြမ္းစရာေလး တစ္ကြက္မွ ရွာမေတြ႕ ခဲ့ၾကဘူး ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ေလာကႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာပူဖို႔ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ ေနၾကတဲ့ ေလာကပါလ သမၼာေဒ၀ နတ္မင္းႀကီးေတြ ၾကားသိ သြားမွျဖင့္ သူတို႔ကို အားနာစရာ။

နႏၵာစိုး၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္း၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၁)